ﻻﯾﻪﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺗﺼﻮﯾﺮ در ﺷﻌﺮ ﻧﯿﻤﺎ

تصوير، از اساسي ترين و پركاربردترين اصطلاحات نقد ادبي و از مباحث بنيادي بلاغت امروزي است. با ظهور جريان شعر نو، شعر از تنگناي تجارب ذهني صرف، رها شد و به سمت گستره ادراكات عيني و ملموس رفته و شاعران كوشيدند، صور ذهني خود را از دنياي ملموس و تجربي خود به دست آورند. بنابراين شاعران نوگرا در خلق تصاوير بكر و تازه، تا حلول در اشياء پيش رفته است و براي اين كار، دامنه تخيلات ذهن خود را بيش از پيش گسترده و ميان خود و عناصر بي جان شباهت هايي يافته، آن ها را به تصوير مي كشند. اين پژوهش توصيفي- تحليلي از نوع كيفي و كتابخانه اي است. هدف از مقاله حاضر، ارزيابي تصاوير شعر نيما از منظر حقيقت و مجاز، سطح و اعماق و كاركرد تصوير است. تصويرهاي شعر نيما متاثر از تغيير نگرش و جهان بيني وي، دستخوش تحول و دگرديسي شده، لذا جلوه هاي نوآوري نيما را در قلمرو تصوير، با تكيه بر اطلاعات و شيوه هاي موجود در كتب بلاغي كلاسيك، نمي توان تجزيه و تحليل كرد. نتايج بيانگر آن است كه تصويرهاي اعماق نيما از تصويرهاي سطح وساده بيشتراست؛ زيرا بخش قابل توجهي از تصويرهاي شعري او به سمت فضايي سمبليك و نمادين گرايش يافته است.