فقر و غنا در مثنوي معنوي با تاكيد بر آيات قرآن و احاديث

فقر و غنا از موضوعاتي است كه همواره بحث هاي مختلفي پيرامون آن مطرح شده و هر كس بر اساس برداشت و ديدگاه خاص خود آن را مورد تجزيه و تحليل قرارداده است. فقر به معناي حاجت و نياز و فقير به معناي حاجتمند است. احتياج را از آن جهت فقر گفته‌اند كه به منزله شكسته شدن ستون فقرات (فقار ظَهر) است. در مقابل، غنا به معناي كفايت و بي‌نيازي است. در قرآن كريم ، فقر و غنا به دو گونه مطرح شده است: يك دسته از آيات به فقر مالي و مادي اشاره دارند و دسته ديگر آياتي هستند كه به معنايي فراتر از معاني مالي و مادي اشاره دارند. مولانا نيز در مثنوي ارزشمند خود به دو موضوع فقر و غنا اشاره كرده است. او استغنا را به دو شاخه استغناي حق و استغناي بنده تقسيم كرده و فقر را به شيوه‌هاي گوناگون ستوده است . مقصود مولانا از فقر، محتاج بودن به پروردگار و بي‌نياز بودن از خلق است؛ بنابراين فقر در اين معنا فخر محسوب مي‌شود به مصداق حديث «الفقرُ فخري». در اين پژوهش سعي بر آن است كه ضمن بر شمردن انواع فقر و غنا ، اين دو موضوع (فقر و غنا) از منظر قرآن و احاديث نيز بررسي شده سپس ابياتي از مثنوي كه به اين دو موضوع اشاره كرده اند براي روشن تر شدن بحث آورده شود.