تحليل واگرايي هاي سياسي – امنيتي در روابط ايران و پاكستان

عوامل جغرافيايي به ويژه همجواري، به عنوان عنصر مهمي در روابط كشورها نقش آفريني مي­كند و بدون در نظر گرفتن آن، برآورد امنيت و منافع ملي آنها امري ناممكن است. شناخت ميزان توانايي و آسيب پذيري كشورها، تابع شرايط جغرافيايي و ژئوپليتيك هر كشور است؛ اما به عنوان يك اصل كلي در سرتاسر جهان، همسايگان از نقش منحصر به فرد ويژه در سياست­هاي راهبردي هر كشور برخوردارند. پاكستان در منطقه شبه قاره، كشوري است كه تنها بيش از نيم قرن از تاسيس آن مي­گذرد؛ اما در همين تاريخ اندك موجب بحران­هاي عمداي در منطقه شده است. بسياري از كارشناسان، پاكستان را بزرگترين خطر براي امنيت جنوب غرب آسيا و صلح بين­المللي مي­دانند. اين كشور محرك اصلي ارعابگري مانند: فروپاشي­ها، خشونت­ها، اعمال تروريستي و به عنوان يك همسايه بد، مسئول آموزشي و تمويل تروريست­ها و گروه­هاي تندرو بوده و هست. به طور طبيعي چنين وضعيتي قطعا بر محيط پيراموني همسايگان تاثيرگذاري فراواني خواهد داشت. پاكستان از زمان استقلال، همواره گرفتار برخوردهاي پياپي فرقه­اي و گسترش چشمگير افراطي­گري بوده است. نگراني عمده اين است كه گروه­هاي اسلامي اين كشور، بنيادگرا و افراطي­اند و به طور طبيعي محيط داخلي همسايگان پاكستان از جمله ايران را تحت تاثير خود قرار مي­دهد. بر اين اساس پرسش اصلي اين پژوهش اين است كه مهم­ترين چالش و منابع سياسي- امنيتي در روابط ايران و پاكستان چيست؟ نويسنده معتقد است روند منازعات ايران و پاكستان حول مسائل ايدئولوژيك به نمايندگي مذهب مي­باشد و كشورها و سازمان­هاي ضد شيعي به دليل جلوگيري از صدور انقلاب ايران به فعاليت­هاي گسترده ضد شيعي و ضد ايراني پرداختند و مناطق جنوب شرق و مرزهاي قومي را به شدت متاثر كردند.