ارزيابي ظرفيت تحمل محيط در روستاهاي هدف گردشگري (مطالعه موردي: روستاي كنگ)

طي چند دهه اخير گردشگري روستايي به عنوان ابزاري براي دستيابي به رشد اقتصادي، ايجاد تنوع و ثبات در اشتغال، پويايي تجارت و صنعت، ايجاد بازارهاي جديد براي محصولات كشاورزي در نظر گرفته مي‌شود؛ اما رشد سريع صنعت گردشگري فشار روزافزوني را بر محيط‌زيست در پي داشته است. بررسي‌ها حاكي از آن است كه اولويت دادن به منافع اقتصادي ناشي از توسعه عنان‌گسيخته صنعت گردشگري موجب خدشه‌دار شدن اصول توسعه‌پايدار در مناطق مختلف شده و محيط‌زيست را با خطرات روزافزوني مواجه كرده است. با توجه به اهميت محاسبه ظرفيت تحمل محيط، در پژوهش پيش رو، ظرفيت تحمل محيطي در روستاي گردشگري كنگ مورد ارزيابي قرار گرفته است. روش تحقيق به شيوه توصيفي و تحليلي است و از سه نوع ظرفيت پذيرش فيزيكي، واقعي و مؤثر باتوجه به مهم‌ترين عوامل محدود كننده گردشگران (ساعات شديد آفتابي، تعداد روزهاي يخبندان، بالاترين بيشينه دما بيش از 30 درجه و بالاترين كمينه دما زير 5 درجه)، به عنوان عوامل محدوديت‌هاي اصلي منطقه براي توسعه گردشگري در نظر گرفته شده است. يافته‌هاي تحقيق نشان داد ظرفيت تحمل فيزيكي روستاي كنگ برابر با 1536000 نفر در سال، ظرفيت تحمل واقعي 522440 نفر در سال و ظرفيت تحمل مؤثر برابر با 303015 نفر در سال مي‌باشد. به اين ترتيب مي‌توان نتيجه گرفت كه روستاي كنگ از نظر ظرفيت تحمل فيزيكي براي ورود گردشگران در شرايط مطلوبي قرار ندارد.