سياست خارجي ايران و كشورهاي آمريكايي لاتين؛ سالهاي 1390تا 1395

سياست خارجي كارامد و مطلوب در عصر جهاني شدن با توجه به ارتباط با همه كشورهاي جهان تحقق مي يابد. ايران در دهه اخير بنا به دلايل داخلي، منطقه اي و جهاني تلاش كرده است كه روابط خود را با همه كشورها از جمله امريكاي لاتين افزايش دهد. گرچه موفقيت هايي سياسي و اقتصادي در اين ارتباط حاصل شده است، اما بايد خاطر نشان كرد كه روابط ايران با آمريكاي لاتين از گذشته تاكنون دستاورد محسوسي نداشته است. دلايل اين امر را بايد در موضوعاتي همچون دوري جغرافيايي از يكديگر، فقدان پتانسيل هاي داخلي براي گسترش روابط اقتصادي و سياسي، عدم آگاهي درست از مسايل و ظرفيت هاي يكديگر و همچنين دخالت بازيگران جهاني از جمله امريكا جستجو كرد. در واقع روابط ايران با امريكاي لاتين و همگرايي نسبي در برخي موضوعات بين المللي همچون تقابل با امريكا، ماهيت دولت ها، چگونگي توسعه اقتصادي، با چالش هاي اقتصادي و بنياديني از قبيل آشنايي ناكافي از قابليت‌هاي اقتصادي و ظرفيت‌هاي موجود در آمريكاي لاتين، بي‌ثباتي سياسي در كشورهاي منطقه وتغييرات در كابينه‌ دولت ها، نوع بلوك بندي جهاني، نفوذ حداكثري چيني‌ها و ژاپني‌ها و آمريكايي‌ در بازارهاي اين مناطق مواجه است