هوش معنوي و جلوه هاي آن در چهره هاي شاخص عرفان

در دهه هاي اخير در اثر تسليم شدن به ادعاهاي علوم جديد، بسياري به طبيعيات قديم بي علاقه شده و آن را فاقد اعتبار و ارزش مي دانند و كمرنگ و بي رنگ ماندن ميراث عرفاني ما در اصل نتيجه اين قداست زدايي و نسيان است. ليكن آنچه امروز در علوم جديد و روانشناسي كند و كاو مي شود انعكاسي از عرفان ديروز ماست و روانشناسي امروز عيناً سير عرفاني ما را پيش مي برد و دايره هايي را پر مي كند كه عرفان پر كرده است. از جمله اصطلاح «هوش معنوي» كه از جديدترين مفاهيم ارائه شده توسط ايمونز در روانشناسي امروز است. هر چند موطن اصلي اصطلاح «هوش معنوي» در حوزه عرفاني نمي باشد اما اين به معناي مغفول ماندن هويت آن در آثار عرفاني نيست. چنانكه در جستار پيش رو نيك آشكار كرده ايم كه مباحث مربوط به هوش معنوي و معادل‌هاي آن در عرفان بسي وسيع و پربار است وعارفان در اين ميدان بارها گوي بر چوگان نهاده اند. لذا مقاله حاضر ضمن بررسي مولفه هاي هوش معنوي به مطابقت آن ها با ويژگي هاي چند شخصيت شاخص، آشنا و شناساي عرفان از جمله ابوسعيد ابوالخير، ابوالحسن خرقاني، بايزيد بسطامي و حلّاج پرداخته و به اين مهم دست يافته ايم كه هوشمند معنوي همان انسان عارف و كسي است كه مهارت و قدرت فرابردن خود و ديگران به ساحات برتر را دارد و تمام مباحث پيرامون عارف و مؤمن در حقيقت بازنمود هويت هوشمند معنوي است و نگارنده كوشيده است تا درمنش وكنش اين شخصيت‌ها سيماي عارفان ايراني را هرچه بيشتر آفتابي كند.

this article has no abstract