نقد تطبيقي فراخواني شخصيت اسطوره‌ اُديپ در شعر معاصر فلسطين (با تكيه بر دو سروده محمود درويش و سميح القاسم)

يكي از شاخص هاي شعر معاصر عربي، بازتاب ميراث ادبي در آن است كه در اين ميان، اسطوره هاي كهن جايگاه قابل توجهي را به خود اختصاص داده است؛ به گونه اي كه شاعران در دفترهاي شعري خود براي بيان خواسته ها و دل مشغولي هاي سياسي - اجتماعي و با هدف اصالت بخشي به اثر ادبي خويش و خروج از غنايي گري از آن ياري جسته اند. پژوهش حاضر مي كوشد با روش توصيفي- تحليلي چگونگي حضور شخصيت اسطوره اي اديپ و شيوه هاي فراخواني و كاربرد آن را در شعر معاصر عربي از سوي دو شاعر نامدار فلسطين، محمود درويش (2008- 1941) و سميح القاسم (2014- 1939) مورد تحليل و نقد قرار دهد و در فرجام، با الهام از الگوي آمريكايي در ادبيات تطبيقي، به نقد تطبيقي شيوه شاعران در الهام گيري از اسطوره يادشده بپردازد. چنين استنباط مي شود كه نامبردگان از اسطوره يادشده خوانشي سياسي- اجتماعي داشته اند و براي القاي مفاهيم ذهني خود به مخاطب كوشيده اند با بهره گيري از اين شخصيت كهن و همچنين با دخالت دهي گونه هاي مختلف ادبي به ترسيم دغدغه هاي شخصي و غيرشخصي خود بپردازند و از رهگذر آن، شرايط ناهمساز و ناهمگون محيط پيرامون را به چالش بكشند.