مقايسه كيفيت زندگي در افراد با سابقه ابتلا به بيماري فلج اطفال ورزشكار و غير ورزشكار

مقدمه: از ميان مبتلايان به بيماري فلج اطفال درصد قابل توجهي پس از بهبودي از حمله اوليه ويروس و با گذشت سال ها، علائم و نشانه هاي جديدي را تجربه مي كنند. با توجه به اهميت برخورداري از زندگي فعال در سلامت افراد با سابقه ابتلا به بيماري فلج اطفال و نيز ضرورت ارتقاء ظرفيت هاي عملكردي در اين افراد، در پژوهش حاضر به بررسي مقايسه كيفيت زندگي در افراد با سابقه ابتلا به بيماري فلج اطفال ورزشكار و غير ورزشكار پرداخته شده است. روش كار: اين پژوهش از نوع توصيفي تحليلي بوده و جامعه آماري آن را تمامي افراد داراي با سابقه ابتلا به بيماري فلج اطفال استان كرمان تشكيل دادند مي دهند. از اين ميان مجموعاً 28 نفر با سابقه بيماري فلج اطفال و ميانگين سني 8.23 ± 36.61 به صورت هدفمند و در دسترس به عنوان آزمودني انتخاب شدند و براساس سطح و ميزان فعاليت بدني منظم، در دو گروه ورزشكار و غيرورزشكار قرار گرفته و با استفاده از پرسشنامه كيفيت زندگي 36 سوالي (FS-36)؛ 36 -SFمورد مقايسه قرار گرفتند. براي تجزيه و تحليل يافته ها از آزمون t مستقلو آزمون همبستگي پيرسون با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 22 در سطح معناداري P≤0. 05 استفاده شد. نتايج: نتايج اين تحقيق نشان داد كه اختلاف معناداري در كاركرد جسمي (0.002 =P)، اختلال نقش به دليل سلامت جسمي (0.04 =P)، انرژي/خستگي (0.04 =P)، درد (0.03 =P) و سلامت عمومي (0.04 =P) بين دو گروه افراد با سابقه ابتلا به بيماري فلج اطفال ورزشكار و غيرورزشكاروجود داشت دارد، درحاليكه بين اختلال نقش به دليل سلامت هيجاني، بهزيستي هيجاني و كاركرد اجتماعي تفاوت معناداري وجود نداشت. همچنين بين سلامت جسماني دو گروه تفاوت معناداري مشاهده شد (0.02 =P)، در صورتيكه بين سلامت رواني آن ها تفاوت معناداري مشاهده نگرديد. نتيجه گيري: افراد داراي با سابقه ابتلا به بيماري فلج اطفال تحت تأثير انجام فعاليت هاي بدني منظم از سلامت جسماني بيشتري برخوردار بوده و از اختلالات عملكردي كمتري رنج مي برند. ارتقاء وضعيت جسماني اين افراد از طريق برنامه هاي تمريني مي تواند نقش به سزا يي در بهبود كيفيت زندگي آنان ايفا كند.