بررسي رضايت شغلي پرستاران در مقايسه با رضايت شغلي كاركنان خدمات درماني: يك مطالعه مقطعي

مقدمه: اين پژوهش با هدف بررسي عوامل موثر بر رضايت شغلي كاركنان خدمات درماني و مقايسه آن با رضايت شغلي پرستاران انجام پذيرفته است. مواد و روش ها: اين مطالعه مقطعي توصيفي تحليلي بر روي 301 نفر شاغل در بيمارستان فوق تخصصي نجميه #8204; در سال 1393 و بصورت نمونه گيري طبقه اي انجام پذيرفت. ابزار اندازه گيري اين مطالعه عبارت از پرسشنامه رضايت شغلي JSS و فرم مشخصات دموگرافيك بود. در اين تحقيق از روشهاي آمار توصيفي (ميانگين، نسبت) و استنباطي (آزمون t و ANOVA، همبستگي) و براي تحليل داده ها از نرم افزار SPSS نسخه 16 استفاده گرديد. نتايج: نمونه حاصله، متشكل از 301 نفر كه 27 نفر(9%) كاردان اتاق عمل و بيهوشي، 81 نفر(26.9 %) پرستار، 18 نفر(6%) ماما، 43 نفر(14.3 %) پزشك و متخصص، 66 نفر (21.9 %) در شغل هاي اداري، 33 نفر (11%) در كار هاي پاراكلينك و بالاخره 33 نفر (11%) در شغل هاي عملي نظير تاسيسات بودند. از بين عوامل دموگرافيك شاغلين، سن(0.001p lt;)، سابقه(0.001p lt;)، سمت كاري(0.018p=) و تحصيلات(0.001p=) رابطه معني دار و متغيرهاي، جنست(0.125p=)، تاهل (0.320p=) و نوع عضويت (0.07 p=) با رضايت شغلي رابطه معني دار آماري از خود نشان ندادند. در اين مطالعه كاردان اتاق عمل و بيهوشي داراي رضايت كمتر از پرستارن و پزشكان و متخصصان و شغل هاي پاراكلينك داراي رضايت بيشتر و ماماها، شغل هاي اداري و عملي داراي رضايت شغلي مشابه با پرستاران بودند. نتيجه گيري: با اهميت بيشتر به شخصيت پرسنل و افزايش حقوق و مزايا مي توان رضايت شغلي را افزايش داد. همچنين با توجه به نتايج اين مطالعه مي توان به لزوم انجام اقدامات كاربردي جهت يكسان سازي رضايت شغلي كاركنان اشغال مختلف درماني اشاره نمود