دين داري و انزواي اجتماعي (مورد مطالعه: شهروندان شهر مشهد)

يكي از مولفه هاي اساسي در توسعه هر جامعه اي، مشاركت و عدم انزواي اجتماعي افراد آن جامعه است. پايين بودن سطح ميزان انزواي اجتماعي، در هر جامعه اي پيش نياز هر گونه توسعه اجتماعي، اقتصادي، فرهنگي و سياسي محسوب شده است. آگاهي از وضعيت انزواي اجتماعي ساكنان يك اجتماع، نقش موثري در شناخت چالش ها و راهكارهاي توسعه يك جامعه داشته و به برنامه ريزي در جهت رسيدن به توسعه پايدار در جامعه كمك خواهد نمود. به عقيده بسياري از محققين و صاحب نظران، يكي از عواملي كه نقش قابل ملاحظه اي در كاهش ميزان انزواي اجتماعي دارد، دين داري است. لذا پژوهش حاضر در صدد است تا رابطه بين دين داري، با انزواي اجتماعي را در بين شهروندان شهر مشهد مورد بررسي قرار دهد. روش اين تحقيق پيمايشي بوده و جمع آوري داده ها به كمك پرسشنامه محقق ساخته دين داري و پرسشنامه استاندارد انزواي اجتماعي (دي يونگ گيرولد) صورت گرفته و روايي به صورت محتوايي احراز شده است و حجم نمونه با استفاده از فرمول كوكران، 323 نفر تعيين شده است. پرسشنامه در سطح شهر مشهد توزيع و با روش نمونه گيري خوشه اي چندمرحله اي اجرا شده و داده هاي تحقيق در دو بخش توصيفي و استنباطي با استفاده از نرم افزارهاي SPSS و اموس مورد تحليل قرار گرفته است. يافته هاي تحقيق حاكي از آن است كه ميانگين نمرات پاسخ گويان به لحاظ انزواي اجتماعي در سطح كمي پايين تر از حد متوسط (28/90 در مقايسه با ميانگين نظري 33) و از لحاظ ميزان دين داري در سطح بيشتر از حد متوسط (86/61 در مقايسه با ميانگين نظري 72) قرار دارند. هم چنين آزمون فرضيه اصلي تحقيق نشان داد رابطه معكوس و معنا داري (0/173 -) بين دين د اري و انزواي اجتماعي وجود دارد و بين سطح دين داري بر حسب وضعيت تاهل و جنسيت و سطح انزواي اجتماعي بر حسب وضعيت تاهل و جنسيت، تفاوت معناداري مشاهده نمي شود. نتايج اين تحقيق، همسو با ديدگاه جامعه شناسان بزرگي هم چون استارك، بين بريچ، برگر، يونگ، ويلسون، دوركيم، پوتنام، ادي و يينگر است كه معتقدند رابطه معناداري بين دين داري و انزواي اجتماعي وجود دارد.

No abstract