پيش بيني سلامت روان براساس ابعاد كمال گرايي و اهمال كاري در دانشجويان پزشكي

مقدمه و هدف: بهداشت روان، بخشي جدايي ناپذير از بهداشت عمومي است كه فرد را از عناصر شناختي، عاطفي و همچنين از توانايي هاي خود در ايجاد رابطه با ديگران آگاه مي گرداند. انسان با داشتن تعادل رواني، بهتر مي تواند بر تنيدگي ها و فشارهاي زندگي فائق آمده و فردي مفيد براي جامعه باشد. هدف اين پژوهش بررسي رابطه كمال گرايي و اهمالكاري و تعيين نقش پيش بيني كنندگي اين دو متغير در سلامت روان دانشجويان مي باشد. روش ها: روش انجام اين پژوهش با توجه به هدف و ماهيت موضوع توصيفي از نوع همبستگي مي باشد. جامعه آماري پژوهش شامل دانشجويان پزشكي دانشگاه علوم پزشكي هرمزگان است كه اعضاي نمونه آماري به روش نمونه گيري تصادفي طبقه بندي شده از ميان دانشجويان سالهاي مختلف پزشكي انتخاب گرديد. حجم نمونه بدست آمده براي اين پژوهش با توجه به فرمول كوكران 212 نفر بود كه از بين آنها 181 نفر پرسشنامه را تكميل كردند. به منظور گردآوري اطلاعات مورد نياز از پرسشنامه هاي سلامت روان، پرسشنامه كمال گرايي و پرسشنامه اهمالكاري استفاده شد. براي تحليل داده ها روشهاي آماري رگرسيون چند گانه و ضريب همبستگي پيرسون به كار گرفته شد. يافته ها: يافته ها نشان داد رابطه معناداري بين خرده مقياسهاي اهمال كاري شامل بعد آمادگي براي امتحان، آمادگي براي مقاله و آمادگي براي مقابله با تمركز و خرده مقياسهاي كمال گرايي شامل تمركز بر اشتباهات، نظم و سازماندهي، ادراك فشار از سوي والدين، هدفمندي و نشخوار فكر با سلامت روان دانشجويان وجود دارد. نتيجه گيري: مي توان گفت كه بين كمال گرايي و سلامت رواني از يك سو و اهمال كاري و سلامت رواني از سوي ديگر همبستگي و ارتباط وجود دارد.