ديابت و نقش ورزش در كنترل آن؛ يك مطالعه مروري سيستماتيك

ديابت شيرين شايع ترين بيماري متابوليكي مي باشد. تخمين زده مي شود شيوع آن در سراسر جهان تا سال 2050 به 21% برسد. درايران شيوع ديابت حدود 14 % تخمين زده مي شود. ديابت به نوع 1 و2 تقسيم بندي مي شود. ديابت نوع 1 به علت كمبود ترشح انسولين و ديابت نوع2 از مقاومت به انسولين و عدم ترشح جبراني انسولين ايجاد مي شود. هدف درمان ديابت تنظيم گلوكز، چربي و فشار خون به منظور جلوگيري و يا به تاخير انداختن عوارض مزمن ديابت است. رژيم غذايي، دارو و فعاليت بدني سه روش اصلي كنترل ديابت مي باشند. فعاليت ورزشي استقامتي، مقاومتي و تركيبي در كنترل ديابت و عوارض جانبي خطرناك آن مفيد هستند. يك جلسه تمرين هوازي حساسيت به انسولين را به مدت 72-24 ساعت افزايش مي دهد. تاثير مثبت فعاليت ورزشي به كاهش وزن، افزايش Glut4 عضله، افزايش جريان خون، كاهش توليد گلوكز كبدي و طبيعي شدن چربي خون مرتبط مي باشد. تمرين مقاومتي درازمدت تحمل گلوكز و حساسيت انسوليني را بهبود مي بخشد و با افزايش توده عضله اسكلتي ميزان گليكوژن ذخيره اي آن را افزايش مي دهد. در تجويز ورزش براي بيماران ديابتي بايد به وجود عوارض بيماري، سطح ناتواني و محدوديت هاي ارتوپدي توجه كرد. لذا يك تيم متشكل از چندين متخصص براي تعيين سطح و پروتكل برنامه ورزشي براي بيمار مورد نياز است.