بررسي ضرب المثل هاي گويش گريمنج از منظر علم بيان

ضرب المثل ها به عنوان يكي از بارزترين جلوه هاي ادبيات عامه، نقش مهمي در شناخت فرهنگ و انديشه مردم دارد. مقاله پيش رو در نظر دارد ضمن معرفي گويش گريمنج، به عنوان يكي از قديمي ترين گويش هاي جنوب خراسان، ضرب المثل هاي رايج اين منطقه را از ديدگاه بلاغي بررسي كند، تا دريابد اين امثال از نظر كاربرد ايماژ و صور خيال تا چه ميزان قابل توجه هستند و كدام يك از صناعات بياني در امثال مورد نظر، كاربرد بيشتري دارد. نتايج اين تحقيق كه به روش توصيفي- تحليلي انجام شده، بيانگر آن است كه ارزش بلاغي اين امثال بسيار قابل توجه است و از تمام ظرفيت هاي علم بيان درآن استفاده شده است و اين نتيجه ي قدرت تصويرسازي و خيال پردازي گويندگان، براي نفوذ در دل ها و اذهان است. زيرساخت غالب ضرب المثل ها برپايه تشبيه است اما گرايش به استعاره بويژه استعاره تمثيلي در آنها بيشتر است و بيشتر ضرب المثل ها، استعاره مركب يا تمثيلي هستند. هم چنين در مثل هاي رايج گريمنج از واژگان، مفاهيم و اصطلاحات مربوط به كشاورزي و دامداري و اقليم مخصوص اين منطقه مانند زعفران، ولگار و... استفاده شده است. تك مصراعي بودن اغلب امثال اين گويش، باعث تاثير بيشتر و تاكيد بر پيام نهفته در آن شده است.

No abstract