ارتباط تحمل مراقبت از بيماران و مقابله با شرايط پراسترس در پرستاران

زمينه و هدف: امروزه روش هاي مداخله در بيمارستان با هدف ايجاد ارتباط با پرستاران و آموزش و حمايت از آنان در ميزان بهبودي بيماران موثر است. هدف اين پژوهش عبارت از تعيين رابطه بين بار مراقبت از بيماران و مقابله با شرايط پراسترس در پرستاران بود. روش كار: پژوهش حاضر از نوع توصيفي همبستگي بود. جامعه آماري شامل 124 نفر پرستاران بخش مراقبت هاي ويژه و بخش هاي عمومي بود. از ميان آنان بر اساس فرمول كوكران 93 نفر مورد مطالعه قرارگرفتند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه بار تحمل مراقبت از بيماران نواك و گست (1989) و پرسشنامه مقابله با استرس اندلر و پاركر (1990) بود. روش تجزيه و تحليل داده ها در دو سطح توصيفي (ميانگين، انحراف معيار) و آمار استنباطي شامل همبستگي و رگرسيون در سطح معني داري 0.05 و با رعايت پيش فرض ها و با نرم افزار SPSS نسخه 22 تجزيه و تحليل شد. نتايج: نتايج نشان داد كه ارتباط مثبت و معني داري بين حوزه تحمل مراقبت از بيمار و سبك مقابله مساله مدار وجود دارد (0.001 p و 0.985=r)، به اين معنا كه هرچه پرستاراني كه از سبك هاي مقابله مساله مدار استفاده مي كنند از تحمل مراقبتي بيشتري برخوردار هستند. همچنين ضريب همبستگي پيرسون نشان داد كه ارتباط منفي و معني دار بين حوزه تحمل مراقبت از بيمار و سبك مقابله هيجان مدار (0.001 p و 0.973=r) وجود دارد، به اين معنا كه هرچه پرستاراني كه از سبك هاي مقابله هيجان مدار بيشتر استفاده مي كنند از تحمل مراقبتي كمتري برخوردار هستند. در حوزه تحمل مراقبت از بيمار و سبك مقابله اجتنابي نيز ملاحظه شد كه ارتباط منفي و معني دار بين حوزه تحمل مراقبت از بيمار و سبك مقابله اجتنابي وجود دارد (0.001 p و 0.920=r)، به اين معني كه هرچه پرستاراني كه از سبك هاي مقابله اجتنابي بيشتر استفاده مي كنند از تحمل مراقبتي كمتري برخوردار هستند. نتيجه گيري: بر اساس يافته ها پرستاراني كه از سبك هاي مقابله اي مساله مدار استفاده مي نمايند تحمل مراقبتي بيشتري نسبت به پرستاراني كه از سبك هاي هيجان مدار و اجتنبابي استفاده مي كنند دارا مي باشند.