چكيده فارسي :
هدف از تحقيق حاضر بررسي جايگاه معنوي زن درعرفان اسلامي مي باشد. عرفان حقيقي و ناب باطن دين است كه ريشه در جان آدمي دارد و با فطرت انسان سرشته شده است و از اين رو در ادبيات عرفاني، زن نماد و مظهر جمال الهي و نماد «حبّ» الهي است. تحقيق حاضر با روش توصيفي-تحليلي انجام شده است و به واكاوي نوشته هاي شعرا و عارفان در زمينه جايگاه معنوي زن پرداخته است. بر اين اساس در بررسي هاي نوشته هاي عرفاي اسلامي مانند ابن عربي مشخص شد به اقتضاي حال و مقام سخن، گاه زناني را به عنوان اسوه و الگو معرفي كرده‌اند كه مردان بايد درس توحيد، مردانگي، توكل، فداكاري و...را از آن ها بياموزند. هم چنين طي بررسي جايگاه زن در ديدگاه برخي شعرا و نويسندگان معروف عارف مسلك مانند عطار نيشابوري و مولانا مشخص شد كه زنان در كسب مراتب معنوي در مقايسه با مردان كم نداشته و بسياري از آنها به بالاترين درجات رسيده اند.
