اثربخشي درمان شناختي - رفتاري بر عدم تحمل بلاتكليفي و نگرش هاي ناكارآمد زنان متقاضي طلاق

پژوهش حاضر با هدف تعيين ميزان اثربخشي درمان شناختي رفتاري بر عدم تحمل بلاتكليفي و نگرش هاي ناكارآمد زنان متقاضي طلاق شهر تهران انجام شد. جامعه آماري پژوهش شامل كليه زنان متقاضي طلاق مراجعه كننده به مراكز دفاتر رسمي طلاق شهر تهران در پاييز 1397 بود كه از بين آنها 30 نفر به روش نمونه‌گيري هدفمند، انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل به نسبت يكسان گمارده شدند. طرح پژوهش نيمه آزمايشي از نوع پيش آزمون – پس آزمون همراه با گروه كنترل بود. از پرسشنامه هاي عدم تحمل بلاتكليفي فريستون و همكاران (1994) و نگرش هاي ناكارآمد ويسمن و بك (1979) در دو مرحله پيش آزمون و پس آزمون براي جمع آوري اطلاعات استفاده شد.گروه آموزش، مداخله شناختي رفتاري را در 9جلسه 90دقيقه اي در هر هفته دو جلسه (به صورت گروهي) دريافت كردند؛ گروه كنترل به مدت دو ماه در ليست انتظار قرار گرفت. داده هاي پژوهش با استفاده از آزمون تحليل كوواريانس چند متغيره تجزيه و تحليل شد. يافته هاي حاصل از تحليل داده ها نشان داد كه درمان شناختي – رفتاري بر كاهش عدم تحمل بلاتكليفي و نگرش هاي ناكارآمد زنان متقاضي طلاق مؤثر است.