مقايسه اثر خوراكي كوتاه مدت ريتالين بر رفتارهاي هيجاني (ترس و اضطراب) موش صحرايي نر سالم و ديابتي شده با استرپتوزوتوسين

زمينه و هدف ترس يك واكنش طبيعي در مقابل خطر است كه مهم ترين نشانه آن عدم تحرك و فقط تنفس است. طبق تحقيقات انجام شده منطقه اصلي ترس و اضطراب آميگدال بوده كه اختلال و يا تخريب اين ناحيه سبب عدم يادگيري و بيان ترس مي گردد. هدف از پژوهش حاضر، مقايسه اثر خوراكي كوتاه مدت ريتالين بر رفتارهاي هيجاني (ترس و اضطراب) موش صحرايي نر سالم و ديابتي شده با استرپتوزوتوسين تعريف گرديد. مواد و روش ها مطالعه تجربي حاضر روي 48 سر موش رت نر نابالغ در سن سه هفته در قالب 8 گروه 6 تايي انجام شد. گروه كنترل، گروه هاي شامل موش هاي سالم با دريافت دوزهاي مختلف ريتالين (5/ 2، 5 و 10mg/kg)، گروه ديابتي، و گروه هاي ديابتي كه دوزهاي مختلف ريتالين (5/ 2، 5 و 10mg/kg) را بصورت گاواژ دريافت كردند. بعد از گذشت 7 روز (دوره كوتاه مدت) به منظور بررسي رفتارهاي شبه اضطرابي و ديگر پارامترهاي مرتبط با آن، موش ها در دستگاه Elevated Plus Maze مورد سنجش قرار گرفتند. يافته ها نتايج حاكي از آن بود كه در گروه هاي سالم با افزايش دوز ريتالين، ترس، از كاهش معني داري نسبت به گروه كنترل برخوردار بود. همچنين در گروه هاي ديابتي + ريتالين نيز با افزايش دوز ريتالين، كاهش معني داري در ترس نسبت به گروه ديابتي مشاهده گرديد. نتيجه گيري يافته هاي اين پژوهش اثر ضد اضطرابي ريتالين (متيل فنيديت) را اثبات مي نمايد.