مقايسه افزايش اثر دز پرتويي با استفاده از نانوذرات اكسيد آهن بر سلول‌‌هاي سرطاني رده HeLa تحت تابش باريكه‌‌هاي الكتروني و فوتوني پر انرژي

هدف از پرتودرماني، رساندن دز كشنده پرتو به سلول هاي سرطاني است؛ بطوريكه همزمان بافت هاي سالم مجاور، كمترين مقدار پرتوگيري را داشته باشند. يكي از راهكارهاي افزايش دز در سلول هاي سرطاني، استفاده از نانوذرات با عدد اتمي بالا به عنوان حساس كننده هاي پرتويي در اين سلول ها مي باشد. مواد و روش ها نانوذرات اكسيدآهن با پوشش دكستران با غلظت هاي مختلف (10، 40 و µg/ml 80) به مدت 24 ساعت با سلول هاي سرطاني دهانه رحم رده HeLa انكوبه شدند و ميزان اثر حساس كنندگي پرتويي غلظت هاي مختلف نانوذرات تحت تابش با دزهاي مختلف از باريكه الكتروني Mev 6 و باريكه فوتوني Mv 6 مقايسه شد. ميزان بقاي سلول ها با روش MTT بررسي شد. يافته ها ميزان بقاي سلول ها در گروه هاي دريافت كننده تابش درحضور و عدم حضور نانوذرات اكسيدآهن اختلاف معني داري نشان داد (P 0/05) ميانگين فاكتور افزايش دز پرتويي در غلظت هاي 10، 40 و µg/ml 80 در تابش با انرژي Mev 6 به ترتيب 0/04 ± 1/13، 0/05 ±1/19 و 0/07 ±1/25 و در تابش با باريكه فوتوني با انرژي Mv 6 اين فاكتور به ترتيب 0/15 ±1/19، 0/11 ±1/49 براي غلظت هاي 10 و µg/ml 40 به دست آمد. نتيجه گيري با استفاده از نانوذرات اكسيدآهن با پوشش دكستران، مي توان به طور قابل ملاحظه اي دز جذبي و در نتيجه كشتار سلولي را در سلول هاي سرطاني دهانه رحم رده HeLa افزايش داد.