مقايسه روش‌هاي تلفيقي در شناسايي عرصه‌هاي مناسب پخش سيلاب در دشت‌هاي ساحلي جنوب ايران (مطالعه موردي: دشت سرخون، استان هرمزگان)

تغذيه مصنوعي آبخوان ها به روش پخش سيلاب راهكاري است كه مي توان حجم آب زيرزميني را افزايش و روند افت سطح آن را كاهش داد. مهم ترين گام در اجراي عمليات پخش سيلاب، شناسايي عرصه هاي مستعد است. از اين رو، در اين پژوهش سعي گرديده است، با كمك سيستم اطلاعات جغرافيايي و روش هاي تلفيق شامل منطق بولين، منطق فازي و شاخص هم پوشاني مناسب ترين عرصه ها براي عمليات پخش سيلاب با هدف تغذيه مصنوعي در دشت حاصلخيز سرخون بندرعباس شناسايي گردد. بدين منظور، ابتدا پنج عامل موثر نفوذپذيري سطحي، شيب، ضخامت آبرفت، توانايي انتقال آب در آبرفت و شوري آب منطقه مورد مطالعه، در محيط GIS آماده سازي و با روش هاي مذكور وزن دهي و مقايسه روش ها با عرصه كنترل زميني، با استفاده از آماره كاپا صورت پذيرفت. نتايج نشان داد، به ترتيب منطق بولين، شاخص هم پوشاني و منطق فازي بدون محدوديت كاربري اراضي 4/34، 8/35 و 4/71 درصد از عرصه را مناسب پخش سيلاب و با اعمال محدوديت كاربري اراضي 9/21، 7/26 و 66/45 درصد كاهش مي يابد. در مجموع روش فازي با دارا بودن بيشترين شباهت با عرصه هاي كنترل و بالاترين ضريب كاپا بهترين روش شناخته شد.