استفاده از تكنيك هاي چند معياره براي رفع ترديد در تصميم گيري و انتخاب اولويت كنترلي در صنايع نيروگاهي

مقدمه: در كشورهاي در حال توسعه تكنيك هاي تصميم گيري چند معياره، از جمله راه هاي مهم در جهت غلبه بر محدويت هاي موجود مالي، اطلاعاتي و انساني، رفع تضاد و تناقض در انتخاب راه حل جهت افزايش سطح ايمني و بهبود بهره وري مي باشد. هدف از اين مطالعه تعيين و مقايسه ريسك محاسبه شده توسط دو روش تصميم گيري چند معياره، شامل معيار باورپذيري مفاهيم منطق فازي و تاپسيس براي رفع ترديد در انتخاب الويت هاي كنترلي مي باشد. روش بررسي: ابتدا جهت شناسايي خطرات، از دانش و تجربه گروهي از كارشناسان مهندسي ايمني و بهداشت حرفه اي، مرور مستندات، مصاحبه با متخصصين و برگزاري جلسات طوفان فكري، استفاده شد. سپس، ريسك واقعي خطرات شناسايي شده با استفاده از روش تاپسيس و معيار باورپذيري منطق فازي تعيين شد. يافته ها: طبق روش تاپسيس، خطر سقوط در تانك ها، مخازن و كانال ها، با نزديكي نسبي 0/7439 در رتبه اول و خطرات انفجار و آتش سوزي توربين گاز و تركيدگي لوله هاي بخار فشار بالا با نزديكي نسبي 0/5769، در رتبه دوم قرار مي گيرند. همچنين در روش فازي خطر انفجار و آتش سوزي توربين گاز و تركيدگي لوله هاي بخار فشار بالا، ميزان باورپذيري 0/6، در رتبه اول و سقوط در تانك ها، مخزن ها و كانال ها با ميزان باور پذيري 0/2، در رتبه دوم قرار مي گيرند. نتايج گوياي همبستگي و تطابق دو روش، در تعيين ريسك خطرات ايمني مي باشد. نتيجه گيري: استفاده از روش هاي منطقي و رياضي، مي تواند موجب مديريت منابع محدود و اتخاذ مناسب ترين راهكارهاي كنترلي شود.