مقايسه اثر وتيور و پلياكريل آميد بر شاخص هاي پايداري ساختمان و فرسايش خاك

فرسايش خاك يكي از مهمترين مشكلات محيط زيست، منابع طبيعي و كشاورزي در جهان است. پايداري ساختمان خاك عنصر كليدي سلامتي خاك است كه يكي از عوامل اصلي در ارزيابي عمليات كنترل فرسايش آن به شمار مي رود. پژوهش حاضر به منظور بررسي اثر سيستم كشت وتيور به عنوان يك ابزار بيومهندسي ارزنده و پلي اكريل آميد (PAM)، بر شاخصهاي پايداري خاكدانه و ساختمان خاك و شاخصهاي فرسايش آن در شرايط ميداني بر خاكي لوم در شيب ۵ درصد انجام شد. تيمارهاي آزمايش شامل تيمار كشت گياه وتيور (VP0)، كاربرد PAM در دو سطح ۲۰ (P۲) و ۴۰ (P۴) كيلوگرم در هكتار، كاربرد همزمان وتيور و هر دو سطح PAM (VP۲ و VP۴) و تيمار شاهد (P0) بود. شاخصهاي پايداري شامل ميانگين وزني قطر خاكدانه در حالت مرطوب (MWDwet) و خشك (MWDdry)، پايداري خاكدانه (AS)، شاخص پايداري (SI)، و درصد تخريب خاكدانه ها (PAD) تعيين شد. بارش با شدت ۳۰ ميليمتر در ساعت به مدت ۳۰ دقيقه با استفاده از سامانه ي شبيه ساز باران، اعمال و رواناب و رسوب توليد شده ي بارش جمعآوري شد. نتايج نشان داد كه وتيور و PAM، شاخصهاي پايداري MWDwet، MWDdry، AS، SI را افزايش و PAD را كاهش دادند؛ البته تأثير وتيور در افزايش شاخصهاي پايداري بسيار بيشتر از PAM بود. همچنين وتيور و PAM ، شاخصهاي فرسايش را كاهش دادند و كاهش فرسايش و رواناب و ضريب رواناب بيشتر تحت تأثير وتيور بود. به طور كلي، براساس نتايج اين پژوهش كاربرد وتيور به عنوان يك روش بيومهندسي كمهزينه و بادوام براي افزايش پايداري خاكدانه و ساختمان خاك، و كاهش رواناب و هدررفت خاك در مناطق نيمه خشك مانند ايران پيشنهاد ميشود.