مشخصه‌هاي تصريفي گويش طالقاني

پژوهش حاضر تلاشي است براي بررسي مشخصه هاي تصريفي گويش طالقاني براساس الگوهاي بويج (2005) در اسم، فعل، صفت و قيد و پاسخ به اين پرسش كه آيا فرآيندهاي واژه سازي در گويش طالقاني در قالب اين قاعده ها قرار ميگيرد. اين پژوهش به صورت توصيفي– تحليلي بوده و مشاركان پژوهش بيست نفر از گويشوران طالقاني روستاي «كياده» ميباشند كه بين سنين 30 تا 80 سال هستند و تمايز جنسي نيز لحاظ نشده است. گويشوران از سنين مختلف و شامل افراد بيسواد و تحصيل كرده ميباشند. نتايج داده هاي تحقيق نشان ميدهد كه در گويش طالقاني براي اسم مشخصه هاي شمار (مفرد و جمع)، حالت (اضافي)، معرفگي وجود دارد و مشخصه جنس در اين گويش متبلور نميگردد. براي افعال مشخصه هاي زمان (حال، گذشته، آينده)، وجه (امري، التزامي، نفي، شرط، اخباري و پرسشي)، نمود (كامل و ناقص)، جهت دستوري ( معلوم)، شخص (اول شخص، دوم شخص و سوم شخص) و شمار (مفرد و جمع) و براي اسم مشخصه هاي شمار (مفرد و جمع)، حالت اضافه و معرفگي مشخص گرديد و مشخصه تصريفي درجه ( تفضيلي) براي صفت و قيد وجود دارد. تمام مشخصه هاي تصريفي گويش طالقاني در قالب الگوهاي ارائه شده توسط بويج (2005) قرار ميگيرند و الگوهاي ارائه شده توسط بويج ميتواند به عنوان ابزاري مناسب جهت تعيين مشخصه هاي تصريفي استفاده گردد. به دليل اينكه اين گويش نيز همانند بسياري از گويشهاي ديگر در معرض نابودي است و گويشوران كنوني آخرين نسلي خواهند بود كه به اين گويش صحبت ميكنند، اين تحقيق ميتواند براي آيندگان و كساني كه به حوزه زبانشناسي علاقه دارند، مفيد باشد. lt;-p gt;