نظام انتخاباتي و مشاركت سياسي در ايران و تأثير آن بر عملكرد نمايندگان (بررسي دوره هاي ششم و هفتم مجلس شوراي اسلامي)

هدف پژوهش حاضر بررسي رابطه بين گرايش سياسي با كارآمدي نمايندگان مجلس در ايران با نگاه موردي به دوره هاي ششم و هفتم مجلس بود. پرسش اصلي پژوهش اين بود كه گرايشات سياسي و الگوهاي كنش انتخاباتي نمايندگان مجلس شوراي اسلامي چه تأثيري بر عملكرد و همكاري آنان با ساير نهادهاي حكومتي و ميزان مشاركت دارد؟ نتايج اين تحقيق كه بر اساس روش توصيفي ـ تحليلي كه از نظر زماني يك تحقيق مقطعي و از نظر نوع ارتباط بين داده ها يك تحقيق همبستگي مي باشد، نشان داد كه هرگاه زمينه براي رقابت سياسي سالم و شفافيت سازماني ميان نمايندگان مجلس شوراي اسلامي وجود داشته باشد، نشانه‌هايي از همكاري‌ هاي سازمان‌يافته بين مجلس و ساير نهادهاي حكومتي به وجود مي‌آيد. نتيجه چنين فرآيندي را مي‌توان حداكثرسازي كارآمدي سياسي بين نيروهايي دانست كه از انگيزه لازم براي نقش‌آفريني سياسي برخوردار خواهند بود. وضعيت در يك تحليل نهايي موجب افزايش مشاركت سياسي افراد جامعه و همچنين گامي مهم در جهت توسعه سياسي خواهد شد.