كميت و كيفيت بازخورد در محيط باليني از نظر دانشجويان مامايي

مقدمه و هدف: اگرچه بازخورد به عنوان بخش جدايي ناپذير از فرآيند آموزشي به رسميت شناخته شده اما پيچيدگي شبكه آموزشي از يك جامعه آموزشي به جامعه ديگر، دادن، گرفت و تطبيق با بازخورد را براي مدرسين و فراگيران چالش برانگيز كرده است. ارائه برنامه آموزشي جهت توانمند كردن مدرسين و فراگيران در اين زمينه، نياز به تعيين خلاء هاي آموزشي در ارائه موثر بازخورد دارد. بر اين اساس، اين پژوهش جهت بررسي وضعيت كمي و كيفي ارائه بازخورد در آموزش باليني دانشجويان مامايي دانشگاه آزاد اسلامي واحد كازرون طراحي و اجرا شده است. روش ها: اين پژوهش از نوع توصيفي تحليلي است كه جمعيت و نمونه آن را تمام دانشجويان مامايي با حداقل تجربه يك دوره كارآموزي زايمان (130 نفر)، تشكيل دادند. اطلاعات با استفاده از پرسشنامه چهار بخشي شامل: 1 اطلاعات دموگرافيك، 2 سوالات بسته اي در رابطه با زمان، روش، شرايط و ساختار بازخورد دريافتي، 3 16 جمله در مقياس چهار رتبه اي ليكرت در بررسي كيفي بازخود دريافتي از سه جنبه شيوه ارائه (5 جمله)، انطباق با اهداف آموزشي (5 جمله) و مفيد و سازنده بودن بازخورد (6 جمله) و 4 يك سوال باز چه عواملي مانع استفاده از بازخورد مي شود يا بازخوردهاي محيط باليني را در يادگيري شما بي اثر مي كند ndash; جمع آوري شد. 130 پرسشنامه در اختيار دانشجويان قرار گرفت و 120 پرسشنامه كامل جمع آوري شد. اطلاعات با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 19 مورد تحليل قرار گرفت. از تحليل توصيفي و مقايسه ميانگين ها براي توصيف داده ها استفاده شد. يافته ها: از نظر كمّي، يافته ها نشان داد كه 5/72% دانشجويان به طور مرتب بازخورد دريافت كردند و بازخوردهاي دريافتي آن ها در اكثريت موارد حين انجام پروسيجر (83/75%)، به صورت فردي (60%)، شفاهي (66/81%) و با توضيح جزئيات (7/61%) بود. از نظر كيفي، ميانگين نمره اي كه دانشجويان به شيوه ارائه بازخوردهاي دريافتي خود و مفيد و موثر بودن آن ها دادند به ترتيب 5/0 ±6/2 و 75/0 ±7/2 در مقياس چهار رتبه اي ليكرت بود. به استثناي 6 گويه، اكثر دانشجويان گزينه گاهي اوقات را براي پاسخ به گويه ها كيفي انتخاب كردند. در هر سه حيطه مورد بررسي، دانشجويان سال سوم نسبت به دانشجويان سال چهارم ارزيابي بهتري از بازخورد دريافتي خود داشتند. نتيجه گيري: بازخورد در روند آموزش مامايي فاكتور فراموش شده اي نيست و حتي از نظر كمّي در سطح مطلوب است اما از نظر كيفي به خصوص از نظر دانشجويان سنوات بالاتر در حد بهينه ارائه نمي گردد. گرچه توانمندسازي مربي مي تواند در تغيير نظر دانشجويان نسبت به كفايت بازخورد موثر باشد اما كافي نيست. چرا كه حتي اگر ما مربيان توانمند در ارائه بازخورد باشيم تا زماني كه فراگيران در دريافت و استفاده از بازخورد توانا نباشد و نسبت به آن تمايل نداشته باشند؛ تلاش مربيان بي ثمر خواهد بود. براي رسيدن به بازخورد موثر در حرفه بهداشتي پرورش گيرنده بازخورد ضروري است.