بررسي نقش عوامل ساختاري و مديريتي دانشگاه در افزايش انجام انجام طرح‌هاي تحقيقاتي درزمينه آموزش علوم پزشكي از ديدگاه اعضاء هيات علمي

مقدمه و هدف: از وظايف يك عضو هيات علمي در دانشگاههاي علوم پزشكي، تحقيق و پژوهش است. در عمل مشاهده مي گردد بيشتر اساتيد به سمت كارهاي پژوهشي رشته تخصصي خود گرايش دارند و كمتر به سمت تحقيقات در حوزه آموزش، كه خود از وظايف اصلي يك استاد محسوب مي شود، علاقه مند هستند. بر اين اساس اين مطالعه، به بررسي عوامل ساختاري و مديريتي موثر بر افزايش انجام پژوهش هاي آموزشي پرداخت. روش ها: اين مطالعه توصيفي تحليلي است. جامعه هدف تمام اساتيد دانشگاه علوم پزشكي بيرجند بودند. براي تعيين حجم نمونه از فرمول كوكران استفاده شد كه نمونه مورد بررسي 100نفر تعيين و به روش تصادفي طبقه اي انتخاب شدند. براي جمع آوري اطلاعات از پرسشنامه محقق ساخته 19 ماده اي كه داراي 2 خرده مقياس بود، استفاده شد. روايي محتوايي پرسشنامه به تائيد افراد صاحب نظر رسيد و پايايي بر اساس شيوه آلفاي كرونباخ 81% بدست آمد. براي تحليل داده ها از آمار توصيفي (ميانگين، انحراف معيار، فراواني) و آمار استنباطي (t تك نمونه اي ، t مستقل و تحليل واريانس) در سطح معني داري 0.05 استفاده شد. يافته ها: نتايج نشان داد كه به ترتيب عامل ساختاري دانشگاه(1.42±4.24) و عامل مديريتي دانشگاه (0.835±3.89) با افزايش انجام طرح هاي تحقيقاتي پژوهش در آموزش ارتباط دارد. همچنين نقش هر كدام از عوامل موثر بر تقويت پژوهشي در بين اساتيد بر اساس جنس متفاوت بود (PValue 0.05). نتيجه گيري: انجام اصلاحات ساختاري و مديريتي، همچنين تغيير در سياست هاي پژوهشي دانشگاه مي تواند افزايش تحقيقات پژوهش در آموزش را در پي داشته باشد.