مشاركت دانشجويان در تدريس از ديدگاه اعضاي هيأت علمي: يك مطالعه كيفي

مقدمه و هدف: تدريس، اقدامي هدف دار در فرآيند آموزش است كه توسط استاد طراحي، اجرا و ارزشيابي مي شود. يكي از مؤثرترين ترفندهاي آموزشي كه مي تواند منجر به يادگيري مؤثر در دانشجويان شود، استفاده از مشاركت دانشجويان در تدريس است. پژوهش حاضر به تبيين پديدارشناسي مشاركت دانشجو در تدريس از ديدگاه اعضاي هيأت علمي دانشگاه علوم پزشكي قزوين پرداخته است. روش ها: مطالعه حاضر يك مطالعه كيفي از نوع آناليز محتوا است. ملاك انتخاب مشاركت كنندگان، داشتن سابقه تدريس حداقل 5 سال به عنوان عضو هيأت علمي پيماني، رسمي آزمايشي و رسمي قطعي بود. تعداد مشاركت كنندگان بر اساس معيار ذهني اشباع داده ها از ديدگاه پژوهشگران 8 نفر بسنده شد. براي جمع آوري اطلاعات از مصاحبه هاي باز و نيمه ساختاريافته استفاده گرديد. پس از كدگذاري واحدهاي معنايي مضامين و زيرطبقات استخراج گرديد. يافته ها: تحليل مصاحبه ها ما را به سه مضمون اصلي »مهارت «، »قوانين و مقررات « و »شرايط « رهنمون ساخت. مضمون نخست به دو زير طبقه »مهارت استاد « و »مهارت دانشجو « مجزا شد. طبقه »قوانين و مقررات « به دو زير طبقه »قوانين ارزشيابي « و »مقررات آموزشي « تفكيك شد. »شرايط معنوي « و »شرايط فيزيكي « نيز زير طبقات »شرايط « بودند. نتيجه گيري: اگرچه برخي عناصر تدريس مشاركتي قابل تغيير و تعديل نيست، ليكن توجه به عناصر قابل تعديل آن مورد توصيه پژوهشگران است. از سويي ديگر، لازم است نسبت به نيازهاي آموزشي استادان و دانشجويان در زمينه دو مقوله اساسي در تدريس مشاركتي؛ »مهارت ارتباط مؤثر « و »مهارت بحث گروهي « اهتمام جدي صورت گيرد.