اثربخشي واقعيت درماني بر كيفيت زندگي و سلامت روان والدين داراي كودك معلول

مقدمه: كيفيت زندگي در خانواده هاي داراي كودك معلول معمولا سطح پايينتري از حد نرمل دارد. بنابراين هدف پژوهش حاضر بررسي اثربخشي آموزش واقعيت درماني به شيوه ي گروهي بر افزايش سلامت روان، شادكامي و بهبود كيفيت زندگي والدين داراي كودكان معلول بود. مواد و روش ها: جامعه آماري پژوهش، كليه والدين داراي كودكان معلول شهر ياسوج در سال 1394 بود. افراد حاضدر در اين پژوهش با استفاده از نمونه گيري تصادفي ساده 30 نفر انتخاب شدند كه در دو گروه 15 نفر قرار گرفتند.گروه آزمايش تحت مداخله واقعيت درماني به صورت گروهي در طي 10 جلسه 1.5 ساعته قرار گرفتند. قبل و بعد از درمان هر دو گروه به پرسش نامه هاي مقياس شادكامي آكسفورد و فرم كوتاه پرسشنامه كيفيت زندگي سازمان جهاني بهداشت پاسخ دادند. داده ها با استفاده از كواريانس تحليل شدند. يافته ها: نتايج حاصل از تحليل كوواريانس نشان داد آموزش واقعيت درماني به شيوه ي گروهي بر افزايش سلامت روان و شادكامي و بهبود كيفيت زندگي والدين داراي كودكان معلول تأثير معني دار داشته است (P 0/05) . همچنين نتايج فرضيات فرعي پژوهش نشان داد كه برونداد تحليل كواريانس تك متغيره براي همه مولفه هاي شادكامي و كيفيت زندگي بين دو گروه تفاوت معناداري وجود دارد (P 0.001). نتيجه گيري: مي توان اين گونه نتيجه گرفت كه واقعيت درماني بر كيفيت زندگي و شادكامي والدين اثر افزايشي داشته است. نتايج اين پژوهش مي تواند براي خانواده درمانگران، روان شناسان باليني خانواده، سازمان بهزيستي و انجمن حمايت از افراد معلول كمك كننده باشد.