مقايسه دو روش آموزشي ايفاي نقش و آموزش معمول بر يادگيري بلندمدت دانشجويان پرستاري

مقدمه و هدف: انتخاب روش تدريس مناسب در رشته هاي باليني مانند پرستاري به علت تعامل با بيمار داراي اهميت بسيار است. پژوهش حاضر درصدد مقايسه دو روش آموزشي ايفاي نقش و آموزش معمول بر يادگيري بلندمدت دانشجويان پرستاري است. روش ها: در اين مطالعه نيمه تجربي 74 نفر از دانشجويان پرستاري دانشگاه علوم پزشكي ايران در سال 96-1395، به روش تصادفي ساده به دو گروه كنترل (35=n) و آزمون(39=n) تقسيم شدند. در گروه آزمون از روش ايفاي نقش و در گروه كنترل، آموزش معمول استفاده شد. هر يك از دانشجويان در ترم بعدي، در بيمارستان به دو بيمار آموزش دادند. ميزان رضايت بيماران از آموزش داده شده توسط دانشجو، به عنوان شاخصي براي يادگيري بلندمدت مورد سنجش قرار گرفت. 2 پرسشنامه اطلاعات دموگرافيك، و رضايتمندي مورد استفاده قرار گرفت. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS(V16) و آزمونهاي آماري توصيفي و استنباطي مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته ها:. نتايج نشان داد كه روش آموزشي ايفاي نقش موجب ارتقاء رضايتمندي بيماران از عملكرد دانشجويان در زمينه آموزش بيمار شده است. ميانگين نمره رضايتمندي بيماران از عملكرد آموزش به بيمار دانشجويان گروه آزمون 73.26 %و گروه كنترل47.32 %بوده و از نظر آماري اختلاف معني داري داشتند(P 0.001). نتيجه گيري: يافته هاي اين مطالعه تاثير آموزش به روش ايفاي نقش بر يادگيري بلندمدت دانشجويان پرستاري را نشان داد.