روابط بينامتني دعاي چهل و چهارم صحيفه سجاديه (دعا درآغاز ماه رمضان) با قرآن كريم

نظريه بينامتنيت رويكردي است كه روابط بين متون و چگونگي ارتباط بين آن‌ها را بررسي مي‌كند. در اين رويكرد دلالت‌هاي گوناگون متون در فضاي متون ديگر آشكار مي‌شود. كاربست اين نظريه در مطالعات ديني در تبيين پيوند عميق قرآن و عترت است. در اين پژوهش دعاي چهل و چهارم صحيفه سجاديه با موضوع آغاز ماه رمضان در دو سطح لايه‌هاي ظاهري و باطني متن بررسي و تبيين مي‌شود. اين پژوهش با روش توصيفي تحليلي به دنبال كشف افق معنايي جديد از اين دعا است. روابط بينامتني با سه گونه ساختاري و مضموني و واژگاني پيگيري شده است. نتايج به دست آمده از پژوهش، گوياي آن است كه حضرت در طول اين دعا از ساختارهاي مختلف قرآني در موضوعاتي همچون نزول قرآن در ماه رمضان و شب قدر، درخواست ملحق شدن به بندگان صالح، حمد خداوند بر نعمت هدايت و غيره بهره برده‌اند به گونه‌اي كه قرآن در درخواست‌هايشان تجلّي يافته‌است.