بررسي تطبيقي جلوه‌هاي دين‌باوري در ديدگاه يونگ و حديقه سنايي

اعتقاد و تأكيد يونگ بر اينكه علم روان‌شناسي بايد توجه خاصي به مسائل ديني مبذول دارد و در اقوال و عقايد مابعدالطبيعه غور كند موجب گرديده است؛ نظرات و ديدگاه وي با ديدگاه شاعران، عارفان و انديشمندان ديني قابليت تطبيق و بررسي داشته باشد. پژوهش حاضر بر آن است كه به اختصار به بررسي منشأ دين و كاركرد مثبت آن در «حديقه» سنايي با تكيه بر نظريه يونگ به طور خاص بپردازد. از اين رو بخش‌هايي از آراء و ديدگاه‌هاي كلي او كه در واقع به مثابه مقدمات و پايه‌هاي تئوري ديني اوست؛ در «حديقه» سنايي كه موضوع اصلي آن دينداري است؛ پيگيري شده است. بدين گونه خواننده به كنه تفكر يونگ درباره دين، كه متأثر از روان‌شناسي غرب است، دست مي‌يابد و به پيوند عميق بين ديدگاه يونگ و عرفان ايراني و به شباهت‌ها و تفاوت‌هاي بنيادين ديدگاه يونگ و سنايي، و نوع جهت گيري ديني آن‌ها پي مي‌برد.