اصول مديريت زمان و آسيب شناسي آن در ديوان بهار

بهره گيري از زندگي و رسيدن به موفقيت از جمله اهداف اساسي انسان‌ها است. يكي از مهم‌ترين گام‌ها در اين راستا تسلّط بر زمان و مديريت صحيح آن مي‌باشد و انسان‌ها به سوي كمال تا رسيدن به اصل، با گذر از آفت‌هاي روزگار( تلف كردن وقت) طي طريق مي‌كنند. نتيجه اينكه اگر كسي ارزش وقت را بداند ارزش عمر را دانسته است. آنچه در اين مقاله بازيابي و بررسي مي‌شود روش بهينه استفاده از زمان و عوامل آسيب رسان به آن در اشعار بهار است. اشعاري كه بر گذرا بودن عمر و غنيمت شمردن لحظه و زيستن در حال تأكيد دارد و همين امر، ميزان اهميت اين موضوع و ضرورت بررسي آن را نشان مي‌دهد. تحقيق با كنكاش در منابع مكتوب با شيوه پژوهشي توصيفي انجام شده است.