نقش واسطه‌اي راهبردهاي تنظيم شناختي هيجان در رابطه بين آسيب كودكي و نشانه‌هاي شخصيت مرزي

مقدمه: قرار گرفتن در معرض آسيب، قبل و در دوران بلوغ داراي پيامدهاي خاصي براي رشد شخصيت و افزايش خطر ابتلا به اختلال شخصيت مرزي است. هدف پژوهش حاضر تعيين نقش واسطه اي راهبردهاي مثبت و منفي تنظيم شناختي هيجان در رابطه بين آسيب كودكي و نشانه هاي شخصيت مرزي بود. مواد و روش ها: روش پژوهش حاضر توصيفي از نوع همبستگي و جامعه آماري پژوهش تمام ساكنان منطقه هفت شهر كرج در تابستان سال ۱۳۹۶ بود كه از ميان آن ها ۳۰۰ نفر با گزينش تصادفي به صورت داوطلبانه انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه آسيب كودكي؛ پرسشنامه تنظيم شناختي هيجان و سياهه نشانه هاي مرزي بود. داده هاي پژوهش با استفاده از مدل يابي معادلات ساختاري تحليل شدند. يافته ها: نتايج نشان داد ضريب مسير كل يعني مجموع رابطه مستقيم بين آسيب كودكي و شخصيت مرزي و رابطه غيرمستقيم اين دو با نقش واسطه اي راهبردهاي تنظيم شناختي هيجان (0/01= β=0/654 ،P)؛ ضريب مسير مستقيم رابطه بين راهبردهاي منفي تنظيم شناختي هيجاني و شخصيت مرزي (0/01= β=0/513 ،P) و ضريب مسير غيرمستقيم بين آسيب كودكي و شخصيت مرزي يعني رابطه غيرمستقيم با نقش واسطه اي راهبردهاي منفي تنظيم شناختي هيجان (0/01= β=0/550 ،P) مثبت و در سطح 0/01 معنادار است؛ به عبارت ديگر به احتمال زياد داراي علتي غير از شانس بوده است. نتيجه گيري: به نظر مي رسد آسيب هاي دوران كودكي مانع از گسترش توانايي هاي تنظيم شناختي هيجاني به شيوه اي سالم مي شود. عاطفه منفي در افراد دچار اختلال شخصيت مرزي، آغاز گر چرخه راهبردهاي منفي تنظيم هيجان از جمله نشخوار فكري است و منجر به عميق تر شدن تفكر خودسرزنش گرانه و دگرسرزنش گرانه مي شود كه در نهايت نشانه هاي اختلال شخصيت مرزي را منجر مي شوند.