رابطه بين زورگويي در بيمارستان با شكايات روان‌تني پرستاران زن با توجه به نقش تعديل كننده تاب آوري و اميد

مقدمه: اميد و تاب آوري متغيرهايي هستند كه مي تواند براي پرستاران داراي پيامدهاي مثبتي باشند. از جمله اين پيامدهاي مثبت، ضربه گيري اثرات زورگويي بر سلامت جسماني پرستاران است. اين پژوهش با هدف تعيين نقش تعديل كننده تاب آوري و اميد در رابطه زورگويي در بيمارستان با شكايات روان تني در پرستاران زن اجرا شد. مواد و روش ها: روش پژوهش حاضر از نوع توصيفيهمبستگي است. جامعه آماري آن پرستاران زن يك بيمارستان دولتي در اصفهان در سال 1394بودند كه از ميان آن ها دويست و چهل و سه نفر به شيوه در دسترس انتخاب شدند. براي جمع آوري داده ها از سه پرسشنامه تاب آوري و اميد، پرسشنامه زورگويي و پرسشنامه شكايات روان تني استفاده شد. داده هاي به دست آمده با استفاده از ضريب همبستگي پيرسون و تحليل رگرسيون سلسله مراتبي تحليل شدند. يافته ها: نتايج نشان دادند كه هر شش مولفه زورگويي با شكايات روان تني داراي رابطه مثبت و معنادار (0/01=P)، ولي با اميد و تاب آوري داراي رابطه منفي و معنادار هستند (0/01=P). همچنين نتايج تحليل رگرسيون سلسله مراتبي نشان داد كه اميد و تاب آوري رابطه بين اهانت و تحقير (اولين مولفه زورگويي) را با شكايات روان تني تعديل مي كنند. به اين معني كه وقتي اميد و تاب آوري در سطح بالايي هستند، اهانت و تحقير با شكايات روان تني داراي رابطه معناداري نيست . ولي وقتي اميد و تاب آوري در سطح پاييني هستند، اهانت و تحقير با شكايات روان تني داراي رابطه مثبت و معناداري است (0/01=P). نتيجه گيري: نتايج حاصل از اين مطالعه نشان داد كه تاب آوري و اميد مي تواند عاملي ضربه گير در برابر زورگويي براي شكايات روان تني در پرستاران زن باشد. يافته هاي پژوهش حاضر نشان مي دهد كه با تقويت تاب آوري و اميد مي توان اثرات مواجهه با زورگويي را بر سلامت جسماني در پرستاران كنترل نمود.