سازهاي ايراني در اشعار ابو نواس شاعر عرب

آميزش موسيقي و شعر، اغلب راه بالندگي اين دو هنر را به ژرف انديشي و نازك احساسي شاعرانه مي گشايد. در دورۀ عباسي كه هنر، تمدن و فرهنگ ايران ساساني در اركان جامعه به شدت نفوذ كرده بود، موسيقي به عنوان يكي از نمادهاي تمدن ساساني جايگاه ارزنده اي يافت و شاعران دورۀ عباسي با به كارگيري ابزار موسيقي، تصاوير زيبايي آفريده اند. در اين ميان، شاعري چون «ابونواسي در تصوير آفريني شاعرانه با سازهاي موسيقي بسيار توانمند بوده است. وي ساز موسيقي را با احساس انساني درمي آميزد، و آن را نَه سيمي خشك، يا چوبي بي روح؛ بلكه نوايي پُرسوز و گداز و نغمه اي لذت آفرين مي داند كه از جان آدمي بر مي خيزد. وي در اشعار خود به ذكر برخي از اسامي اين سازها: عود، ني، چنگ و دف، طنبور و مزمار از مهمترين اين سازهايند.