تحليل تأثير راه‌هاي باستاني در شكل‌گيري استقرارگاه‌هاي باستاني و تاريخي الشتر (مبتني‌بر تحليل‌هاي فضايي SIG)

دشت الشتر منطقه اي سرسبز و پرآب، با آب و هواي مطبوع و خاك غني است كه از دوران پيش ازتاريخ تاكنون همواره مسكن اقوام و گروه هاي مختلف انساني بوده است. موقعيت قرارگيري دشت الشتر و هم جواري با مناطق شمالي زاگرس، مركز فلات، جنوب غرب ايران و بين النهرين از ديرباز به اين منطقه اهميت ارتباطي خاصي بخشيده است. نگارندگان پس از تشريح وضعيت اقليمي و وضعيت راه هاي باستاني و تاريخي دشت الشتر، نحوۀ پراكنش استقرارگاه هاي باستاني و تاريخي دشت الشتر را در ارتباط با آن تحليل نموده اند. در اين راستا با استفاده از نرم افزار ArcGIS نسخۀ 10.3 موقعيت قرارگيري هر محوطه در الشتر مشخص شده است. خروجي نرم افزار، چهار نقشه در ادوار مس سنگي، مفرغ و آهن، تاريخي و اسلامي است. پس از بررسي هاي انجام شده، مسير تقريبي راه باستاني در دشت الشتر كه مسير ارتباطي شمال به جنوب زاگرس مركزي بوده مشخص شده است. تحليل فاصله هر محوطه از اين راه باستاني مشخص كرد كه بيشتر محوطه هاي باستاني دشت الشتر از دورۀ اسلامي در امتداد اين مسير شكل گرفته اند. داده هاي اين پژوهش براساس بررسي باستان شناسي است كه توسط علي سجادي در سال 1376شمسي، بررسي باستان شناسي داوود داوودي در دو فصل در سال هاي 1385 و 1386 شمسي و همچنين بررسي مجدد نگارندگان در دشت الشتر گردآوري شده است.