بررسي تاثير مهارت‌هاي رفتار درماني ‌ديالكتيك در كاهش رفتارهاي‌مخاطره‌آميز بيماران با علايم نيمه‌باليني مرزي

مقدمه: تكانشگري به معني عمل سريع ذهن بدون دورانديشي و قضاوت هوشيار مي‌باشدكه با كمترين تفكر نسبت به رفتارهاي آينده يا عمل كردن بر پايه افكاري كه بهترين گزينه فرد يا ديگران نمي‌باشد درنظر‌گرفته مي‌شود. هدف اين پژوهش بررسي اثربخشي مهارت‌هاي مبتني بر تغيير و پذيرش رفتاردرماني ديالكتيكي در كاهش رفتارهاي مخاطره‌آميز بود. مواد و روش‌ها: مطالعه حاضر يك كارآزمايي با روش مبتني بر ملاك بود. جامعه آماري پژوهش زنان مبتلا به رفتارهاي تكانشي شهر اراك بودند كه از بين ايشان 32 نفر كه تمايل به شركت در برنامه آموزشي و درماني داشتند به عنوان نمونه انتخاب شده و به طور تصادفي به دو گروه آزمايش و در ليست انتظار تقسيم شدند. گروه آزمايش 16 جلسه تحت آموزش و درمان رفتار درماني ‌ديالكتيك قرار گرفتند. با توجه به اينكه طرح تحقيق پيش آزمون و پس آزمون با گروه در ليست انتظار بوده است، ابزار اندازه گيري تكانشگري بارت در دو نوبت قبل و بعد از آموزش مورد اجرا قرار گرفت. داده‌هاي جمع آوري شده از اين پرسشنامه با روش آماري توصيفي و استنباطي تحليل كوواريانس چند متغييري مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته‌ها: رفتارهاي مخاطره‌آميز پس از آموزش مهارت‌هاي مبتني بر پذيرش و تغير رفتار درماني ‌ديالكتيك در گروه آزمايش، به طور معني‌داري كاهش پيدا كرد. اما ميزان اين متغير در گروه در ليست انتظار از نظر آماري تفاوت معني‌داري نداشت. نتيجه‌گيري: مهارت‌هاي رفتاردرماني ديالكتيك موجب كاهش رفتارهاي مخاطره آميز رفتارهاي تكانشي و خشم‌هاي انفجاري بيماران با علايم نيمه باليني اختلال شخصيت مرزي مي‌شود و از نتايج اين پژوهش در كاهش رفتارهاي آسيب‌رسان استفاده كرد.