پاسخ‌هاي آنتي اكسيداني بافت‌هاي مختلف گياه آلوروپوس ليتوراليس به تنش شوري

تنش شوري از مهم ترين تنش هاي غير زيستي است كه كشاورزي جهان را به شدت تحت تاثير قرار داده است. يكي از راهكارهاي مقابله با اين تنش بررسي مكانيسم هاي تحمل در گياهان شورزي و بهره بردن از اين مكانيسم ها در جهت بهبود گياهان زراعي مي باشد. گياه آلوروپوس ليتوراليس مي تواند سطوح شوري تا 600 ميلي مولار نمك را تحمل كند. در پژوهش حاضر به منظور بررسي سازوكار پاسخ آنتي اكسيداني اين گياه به تنش شوري، گياهچه هاي يك ماهه از طريق آبياري با محلول هوگلند حاوي غلظت هاي صفر، 200 و 400 ميلي مولار نمك كلريد سديم تحت تنش شوري قرار گرفتند. پس از 72 ساعت، از بافت هاي ريشه، ساقه و برگ نمونه برداري شد و پاسخ هر كدام از بافت ها به تنش شوري مورد ارزيابي قرار گرفت. پس از تجزيه و تحليل آماري داده ها، از آزمون چند دامنه اي دانكن براي مقايسات چندگانه استفاده شد و معني داري در سطح 5% گزارش شد. با افزايش سطح تنش، مقدار پروتئين در هر سه بافت مورد مطالعه به طور معني دار افزايش يافت. ميزان پراكسيد هيدروژن در ساقه و ريشه با افزايش غلظت نمك كاهش يافت اما در برگ در غلظت 200 ميلي مولار نمك افزايش معني دار نشان داد. براساس نتايج بدست آمده الگوي كلي تغيير فعاليت آنزيم هاي آنتي اكسيداني در مواجهه با تنش شوري متفاوت بود. فعاليت آنزيم سوپراكسيدديسموتاز در هرسه بافت مورد مطالعه با افزايش تنش به طور معني داري افزايش يافت، به طوريكه بيشترين فعاليت آنزيم با افزايش 7/3 برابري نسبت به شاهد در بافت ساقه و در غلظت 400 ميلي مولار نمك مشاهده شد. هرچند تغييرات فعاليت دو آنزيم كاتالاز و گاياكول پراكسيداز روند كلي كاهشي يا بدون تغيير معني دار را نشان داد، به طوريكه فعاليت آنزيم كاتالاز در برگ و در غلظت 400 ميلي مولار نمك تقريباً نصف شاهد و در ريشه بيش از نصف شاهد كاهش يافت. در نهايت با افزايش سطح تنش، افزايش معني دار فعاليت آنزيم آسكوربات پراكسيداز در همه ارزيابي ها، به جز در بافت ريشه و غلظت 200 ميلي مولار، مشاهده شد. به طور كلي با توجه به نتايج به دست آمده مي توان اظهار داشت كه توازن بين شاخص هاي دفاعي آنتي اكسيداني منجر به نگهداري مولكول هاي مخرب از قبيل پراكسيدهيدروژن در سطح حداقلي شده و نقش موثري در ايجاد تحمل به تنش شوري در گياه آلوروپوس ليتوراليس بازي مي كند.