تأثير يك دوره تمرين تناوبي شديد و تداومي هوازي بر بيان ژن IRS1 و همبستگي آن با شاخص مقاومت به انسولين در بافت كبد موش‌هاي صحرايي مبتلا به ديابت نوع 2

سابقه و هدف: فعاليت بدني به‌عنوان يك روش مؤثر براي پيشگيري و درمان ديابت شناخته شده است. هدف از اين پژوهش، تعيين تأثير تمرينات تداومي هوازي و تناوبي شديد بر بيان ژن IRS1 و همبستگي آن با شاخص مقاومت به انسولين در بافت كبد موش‌هاي صحرايي مبتلا به ديابت نوع 2 بود. مواد و روش‌ها: در يك مطالعه تجربي، 24 سر موش صحرايي نر نژاد ويستار (وزن 180 1۶0 گرم) پس از 7 ماه رژيم غذايي پرچرب و حاوي فروكتوز به‌صورت تصادفي به سه گروه كنترل، تمرين تداومي هوازي و تناوبي شديد تقسيم شدند. هر گروه، پروتكل مربوط به خود را پنج روز در هفته به مدت هشت هفته انجام داد. نمونه خوني، 24 ساعت بعد از آخرين جلسه تمريني، از قلب موش‌ها جمع‌آوري و بافت كبد بلافاصله استخراج شد. تحليل داده‌ها با آزمون ANOVA، آزمون تعقيبي توكي و همبستگي پيرسون انجام گرفت. نتايج: هر دو مدل تمريني، افزايش بيان ژن IRS1 را در كبد موش‌هاي صحرايي مبتلا به ديابت نوع 2، نسبت به گروه كنترل به دنبال داشت (0/011=P)؛ اما اختلاف معناداري در دو گروه تمريني مشاهده نشد. (0/874=P). بين بيان ژن IRS1 و شاخص مقاومت به انسولين در كبد موش‌هاي مبتلا به ديابت نوع 2، بعد از يك دوره تمرين ورزشي تناوبي و تداومي، همبستگي (0/634=P) مشاهده شد. افزايش بيان ژن IRS1 با كاهش شاخص مقاومت به انسولين همراه بود ((r= -0.634, P=0.005). نتيجه‌گيري: به‌نظر مي‌رسد كه از هر دو روش تمرين تداومي هوازي و تناوبي شديد، براي بهبود شاخص‌هاي مورد مطالعه آزمودني‌هاي مبتلا به ديابت نوع 2 مي‌توان استفاده كرد.