اثربخشي فعاليت‌هاي جسماني بر كيفيت زندگي و خودكارآمدي درد در جانبازان و غيرجانبازان قطع عضو اندام تحتاني

اهداف: امروزه افزايش كيفيت زندگي اقشار مختلف جامعه بيش از پيش حايز اهميت قرار گرفته است. از طرفي، خودكارآمدي درد مي تواند ميزان كيفيت زندگي را متاثر سازد. هدف تحقيق حاضر، بررسي اثربخشي فعاليت هاي جسماني بر كيفيت زندگي و خودكارآمدي درد در افراد مبتلا به قطع عضو اندام تحتاني بود. ابزار و روش ها: در اين مطالعه مقطعي (توصيفي تحليلي) در سال 1394، تعداد 110 فرد قطع عضو اندام تحتاني (25 جانباز و 85 غيرجانباز) مراجعه كننده به سازمان هلال احمر تهران به روش نمونه گيري مبتني بر هدف انتخاب شدند. ابزار پژوهش، پرسش نامه هاي سطح فعاليت بدني، كيفيت زندگي و خودكارآمدي درد بود. تحليل داده ها توسط آزمون هاي ضريب همبستگي پيرسون، تحليل واريانس چندمتغيره و آزمون تعقيبي بونفروني و به كمك نرم افزار SPSS 19 انجام گرفت. يافته ها: بين تمامي مولفه هاي كيفيت زندگي و خودكارآمدي درد در گروه هاي قطع عضو اندام تحتاني جانباز و غيرجانباز با سطح فعاليت جسماني مستقل، نسبتاً وابسته و كاملاً وابسته تفاوت معني دار وجود داشت (0.001=p). ميانگين نمره كل متغيرهاي عملكرد جسماني، عملكرد رواني، كيفيت زندگي و خودكارآمدي درد در جانبازان قطع عضو اندام تحتاني مستقل در مقايسه با گروه هاي جانبازان و غيرجانبازان نسبتاً وابسته و وابسته، به طور معني داري بالاتر بود (0.05 p). ارتباط بين نمره فعاليت هاي روزمره ابزاري و غيرابزاري با متغيرهاي عملكرد جسماني، عملكرد رواني، كيفيت زندگي و خودكارآمدي درد، مثبت و معني دار بود (0.001=p). نتيجه گيري: افراد قطع عضو اندام تحتاني با سطح فعاليت جسماني مستقل نسبت به افراد قطع عضو با فعاليت جسماني نسبتاً وابسته و وابسته داراي عملكرد جسماني، عملكرد رواني و كيفيت زندگي بهتر و خودكارآمدي درد بالاتري هستند.