اپيدميولوژي آسيب‌هاي اندام تحتاني درجانبازان مبتلا به اختلالات عصبي، اسكلتي و عضلاني مچ و پا

اهداف: هدف از مطالعه حاضر، بررسي وضعيت اپيدميولوژيك آسيب هاي واردشده به اندام تحتاني و وجود فاكتورهاي خطر در جانبازان مبتلا به اختلالات عصبي اسكلتي عضلاني مچ و پا بود. ابزار و روش ها: در اين مطالعه توصيفي مقطعي، 795 جانباز مبتلا به اختلالات عصبي اسكلتي عضلاني مچ و پا در 8 استان ايران طي سال هاي 1392 تا 1394 به صورت سرشماري مورد بررسي قرار گرفتند. اطلاعات جمعيت شناختي، نوع اختلال عصبي اسكلتي عضلاني مچ و پا، تعداد دفعات جراحي پاي مبتلا، بروز حوادث منجر به آسيب جسمي در سال منتهي به مطالعه، بستري و وجود مصدوميت همراه جمع آوري شد. نرم افزار SPSS 22 و آزمون هاي مجذوركاي، همبستگي پيرسون، آنووا و كروسكال واليس جهت تحليل آماري استفاده شد. يافته ها: محدوديت در دامنه حركتي دورسي فلكشن مچ در 282 نفر (35.5%) در پاي راست و در 259 نفر (32.6%) در پاي چپ مشاهده شد. كوتاهي پاي راست در 302 نفر (38.0%) و كوتاهي پاي چپ در 285 نفر (35.8%) ديده شد. شايع ترين ضايعات اعصاب محيطي پاي راست سياتيك (10.2%) و پرونئال (9.9%) و پاي چپ پرونئال (10.4%) و سياتيك (7.7%) بود. طي يكسال منتهي به مطالعه 97 نفر (12.2%) دچار حوادث منجر به آسيب جسمي شده بودند. ارتباط كاملاً معناداري ميان نوع مصدوميت ها به جز مچ و پا با تعداد روزهاي غيبت از كار (0.01=p)، بستري در بيمارستان و با آسيب هاي همراه (p 0/001) و درصد جانبازي با بروز حادثه در سال منتهي به مطالعه (p 0/001) مشاهده شد. نتيجه گيري: محدوديت دامنه حركتي دورسي فلكشن مچ و پا و كوتاهي اندام تحتاني، فراوان ترين آسيب هاي جانبازان مبتلا به اختلالات عصبي اسكلتي عضلاني مچ و پا هستند. همچنين وجود مجروحيت هاي همراه از مهم ترين فاكتورهاي خطر در بروز حوادث براي اين جانبازان است.