بررسي تاثير فيت مناسب و نامناسب سوكت بر ميزان مصرف انرژي در افراد دچارقطع عضو زير زانو يك طرفه

اهداف: افراد قطع عضو اندام تحتاني بايد براي دست يابي به راه رفتن طبيعي تر تلاش بيشتري كنند كه اين امر منجر به افزايش مصرف انرژي در اين افراد در مقايسه با افراد سالم مي شود. هدف از انجام اين مطالعه، بررسي تاثير فيت سوكت بر ميزان مصرف انرژي هنگام راه رفتن در افراد دچار قطع عضو اندام تحتاني بود. مواد و روش ها: اين پژوهش نيمه تجربي در سال 1394، روي 9 فرد قطع عضو زير زانوي مراجعه كننده به مركز بنياد جانبازان تهران كه به روش نمونه گيري دردسترس انتخاب شده بودند، انجام شد. اجراي مطالعه در دو مرحله، يكي در شرايط فيت نامناسب و ديگري در شرايط فيت مناسب صورت گرفت. براي ارزيابي فيت سوكت از پرسش نامه مقياس سه بعدي قطع عضو و مقياس راحتي سوكت استفاده شد. ميزان انرژي مصرفي آزمودني ها نيز با استفاده از شاخص مصرف فيزيولوژيك اندازه گيري شد. تجزيه و تحليل داده ها به كمك نرم افزار SPSS 19 و توسط آزمون آماري T زوجي صورت گرفت. يافته ها: ميانگين سرعت راه رفتن افراد (0.001=p) و ميزان شاخص فيزيولوژيك مصرف انرژي (0.019=p) با فيت نامناسب و با فيت مناسب داراي اختلاف آماري معني دار بود، اما تفاوت ضربان قلب حين استراحت و حين راه رفتن در دو مرحله مذكور معني دار نبود (0.093=p). نتيجه گيري: افراد قطع عضو اندام تحتاني، با داشتن فيت مناسب انرژي مصرفي كمتري را متحمل مي شوند و كارآيي آنها در راه رفتن بهبود مي يابد.