بررسي دوز مؤثر ساليانه پرتوكاران بخش آنژيوگرافي قلب (Cath Lab) بيمارستان افشار يزد و ارائه راهكارهاي حفاظت پرتوي جهت مديريت بهتر دوز دريافتي پرسنل

مقدمه: با توجه به استفاده روزافزون از روش‌هاي آنژيوگرافي و احتمال ابتلا به خطرات قطعي و تصادفي براي پرتوكاران اين بخش نسبت به ساير روش‌هاي راديولوژيكي، حفاظت پرتوي اين پرتوكاران از اهميت بالايي برخوردار است. اين مطالعه بر آن است تا دوز موثر پرسنل بخش آنژيوگرافي را بدست آورده و با حد دوز استاندارد مقايسه گردد و راه‌كارهاي كاهش دوز شغلي آنژيوگرافي بيان گردد. روش بررسي: در اين پژوهش گزارش فيلم بج افراد پرتوكار در اتاق آنژيوگرافي از 1394 تا 1397 بررسي گرديد و دوز موثر دوره‌اي و ساليانه 34 پرتوكار به دست آمد. همچنين ارتباط بين دوز موثر و شاخص توده بدني، سابقه پرتوكار و جنس و سن پرتوكار نيز مورد ارزيابي قرار گرفت. نتايج: نتايج نشان داد كه متوسط دوز موثر پزشكان، پرستاران و راديوتكنولوژيست بخش آنژيوگرافي در مدت 2 ماه در هر دوره 0.2 ميلي سيورت و متوسط دوز موثر ساليانه آن‌ها به ترتيب 1.6، 1.2 و 1.2 بوده است. همچنين ارتباط معناداري بين دوز موثر و سابقه، سن، جنس و شاخص توده بدني يا BMI پرتوكاران مشاهده نشده است. نتيجه‌گيري: دوز موثر پرتوكاران اين مطالعه كمتر از حد دوز ساليانه مي‌باشد. پايين بودن دوز موثر موجب نمي‌شود تا حفاظت پرتوي آن‌ها كم‌اهميت باشد زيرا اين كاهش مي‌تواند به دليل رعايت حفاظت پرتوي توسط پرسنل بخش باشد؛ بنابراين تا حد ممكن بايد اقدامات حفاظتي جهت كاهش پرتوگيري پرتوكاران آنژيوگرافي صورت گيرد. در اين پرتوكاران حفاظت از تيروئيد، چشم، گنادها و اندام‌هايي كه معمولاً خارج از روپوش سربي قرار دارند از اهميت بالايي برخوردار است.