كاربست شاكله‌ي مفهومي تريالكتيك لوفور در تحليل چالش‌هاي توسعه‌ي فضاهاي روستايي ايران (با تأكيد بر رويكرد آينده‌پژوهي)

اين نوشتار تلاش دارد در تحليل چالش هاي توسعه ي فضاهاي روستايي ايران از شاكله ي نظري تريالكتيك توليد فضاي بهره جسته و درنهايت آن را با روش آينده پژوهي پيوند زند. به واقع درك فضاي روستايي با كاربست شاكله مفهومي تريالكتيك لوفور در سه گانه اي از كنش هاي فضاي مادي، بازنمود فضا و فضاهاي بازنمود (بازتاب دهنده ي فرم هاي مكاني، جريان هاي بيروني، كنش هاي عقلاني [دانش، قدرت] و تجربيات زيسته) قادر به تجويز و پيش بيني الگوهاي نوظهور براي آينده ي روستا خواهد بود. تحليل مؤلفه هاي نظريه ي توليد فضاي لوفور و تأمل بر چگونگي تأثير و تأثرات آن ها در فضاي سرزميني ايران در پس گفتمان هاي تاريخي ـ با تأكيد بر شهرها ـ به واقع بيانگر ازيادرفتگي فضاهاي روستايي مي باشند. اكنون آينده ي فضاهاي روستايي ايران بيش تر از پيش با مسائل پيچيده و بغرنج مواجه است. فارغ از گرايشات مسئله محور به چالش هاي توسعه ي روستايي مي توان گفت فضاهاي روستايي تحت تأثير تغييرات عميق و دگرگوني هاي گسترده در بستر زماني و مكاني سرزميني ايران، تحولاتي را در تركيب اجتماعي و فيزيكي ـ فضايي خود تجربه كنند. بي شك دامنه و تأثير و برد اين تحولات منوط به آينده خواهد بود. آينده اي كه به گونه اي فزاينده غيرمطمئن، مقاوم در برابر كشف و آشكار شدن و مبهم به نظر مي رسد؛ از همين رو روش آينده پژوهي از ميان آينده هاي ممكن به جستجوي آينده هاي محتمل برمي خيزد تا براي تحقق مطلوب آن ها بسترسازي نمايد. هرچند در رويكرد آينده پژوهي روش هاي گوناگون مي تواند به كار گرفته شود، اما در اين پژوهش از روش سناريونويسي استفاده شده و با به كار گرفتن آن مي توان سناريوهاي واقع گرا و محتملِ آينده توسعه ي روستايي را تدوين نمود.