بررسي رابطه‌ي خصوصيات بارش و كيفيت رواناب‌هاي شهري در مناطق خشك (مطالعه‌ي موردي: حوضه‌ي شهري مقصود بيگ تهران)

با افزايش جمعيت و كاهش سرانه ي آب شيرين در دسترس، جمع آوري و استفاده از رواناب هاي به عنوان يك منبع تأمين آب مطمئن و مناسب خصوصاً جهت توسعه ي ي فضاي سبز شهري و به عنوان منبع غير آشاميدني موردتوجه مديران شهري قرار گرفته است. ولي وجود منابع آلاينده ي غيرنقطه اي در مناطق شهري به عنوان چالش اصلي در جمع آوري و استفاده ي مجدد از رواناب ها مطرح است. در اين تحقيق، به بررسي رابطه ي كيفيت رواناب هاي شهري با خصوصيات بارش و دبي در يكي از زيرحوضه هاي شهري استان تهران پرداخته شده است. جهت انجام اين مطالعه، بر اساس آمار بارش و پارامترهاي كيفي رواناب اندازه گيري شده در خروجي حوضه ي شهري مقصود بيگ تهران و هم چنين نمونه گيري لحظه اي انجام شده از رواناب خروجي آن در تعداد 25 رخداد بارندگي، به بررسي رابطه ي كيفيت رواناب با خصوصيات بارش در مقياس هاي سالانه، فصلي و تك بارش پرداخته شد. سپس، رابطه ي بين خصوصيات بارش و دبي با فاكتورهاي كيفي آب، با استفاده از روش هاي آماري پيرسون و آناليز تجزيه واريانس يك طرفه موردبررسي قرار گرفت. نتايج نشان داد كه به طوركلي ميزان املاح محلول در رواناب ها با افزايش ميزان بارش كاهش ميابد، و بين بارش و ميزان هدايت الكتريكي و ميزان املاح محلول رابطه ي معكوس معني داري وجود دارد(P 0/05). در ميان خصوصيات بارش، شدت بارش بيش ترين تأثير را در تغيير فاكتورهاي كيفي رواناب داشته است (با ميزان ضريب همبستگي0/56، 0/68 بين ميزان بارش با هدايت الكتريكي و ميزان املاح محلول). از لحاظ زماني، بيش ترين تغييرات در مقياس فصلي، در فصول بهار و زمستان است و از لحاظ تك بارش ها بيش ترين املاح در بارش هاي زير 10 ميلي متر مشاهده شده است.