آسيب‌شناسي پژوهش‌هاي فردوسي‌شناسي (از سال 1357 تا سال 1387)

The Pathology of the Study of Ferdowsi (After Islamic revolution till now)

در اين مقاله پژوهش‌هاي فردوسي‌شناسي (از سال 1357 تا سال 1387) در سه بخش توسعه‌اي، بنيادي و كاربردي از رويكرد آسيب‌شناسي مورد واكاوي قرار گرفته است. فردوسي تنها شاعر حماسي ايران است كه همواره محور عمدۀ بسياري از پژوهش‌هاي ادبي قرار گرفته است و قرن‌هاست كه دربارۀ شاهنامه آثار ذوقي، فكري و تحليلي نوشته مي­شود؛ قسمت عمدۀ اين پژوهش‌ها در قرن معاصر انجام شده است و منتقدان شاهنامه را از ابعاد گوناگون زبان‌شناختي، جامعه‌شناختي، سياست، روان‌شناختي و ... بررسي كرده‌اند؛ اين مقاله بر آن است تا به آسيب‌شناسي اين پژوهش‌ها بپردازد. روش پژوهش كمي و كيفي است. دستاوردهاي اين پژوهش، نشان‌دهندۀ آن است كه مهم‌ترين آسيب‌ها و نقص‌هاي تأليفات فردوسي‌شناسي، عبارت است از: 1- عدم توجه به تمام نسخه‌ها. 2- عدم توجه به پيشينۀ تحقيقات. 3- عدم توجه به جزئيات. 4- تقليدگرايي و انتقادگريزي. 5- رويكردهاي تكرار گرايانه. 6- اصالت رويكردهاي درون‌متن گرايانه. 7- اهداف تقليل‌گرايانه. 8- رويكردهاي يكسونگرانه. 9- عدم رعايت موازين علمي. 10- اطلاعات‌مداري به جاي تحليل‌مداري.

All of the studies of Ferdowsi can be put in two main groups:basic researches and extensive researches. This article has concentrated on both pathology of quantity and pathology of quality (since 1357 till 1387). All of the results of this research, as the most important defects of the study of Ferdowsi are: 1. ­No consideration of the all manuscripts.2. No consideration of background of the researches.3. No consideration of the details.4. Mimetic and eluding criticism. 5. General subjects approaches.6. Inter textual approaches.7. Quantitative purposes. 8. Unilateral approaches.9. Not following the scientific rules.10. Data orientation instead of analysis orientation.