نماد عرفاني رنگ و نور در نقاشي و معماري دوره گوتيك

عرفان عبارت است از علم به حضرت حق از حيث اسماء و صفات و مظاهرش، همه اسماء الهي به نوعي با هنر و زيبايي همپيوندد مانند جميل، بديع، مصور وغيره. نماد تجلي كثرت در وحدت را مي توان رنگ دانست از آنجا كه نور، كه خود نماد كامل وحدت است، ذات مجردش با رنگ تجسم مي يابد و رنگ عاملي براي تجلي و ظهور نور مي‌شود. در هنر، رنگ‌ها جنبه تمثيلي داشته و هر رنگ معنا و مفهومي را در بر مي گيرد. به طور مثال: رنگ سبز حالت عرفاني داشته و رنگ سفيد نماد وجود مطلق است. معماري گوتيك با هدف ايجاد فضاهاي وهم آلود و عجيب و غريب با تركيبي از نورها و سايه‌ها و رنگ‌هاي درخشان سعي در ايجاد فضاهاي مرموز نموده تا گويي حضور عنصر مقدس را در آن مكان بتوان احساس نمود. هدف اصلي اين پژوهش، بررسي چگونگي و كاركرد بازتاب وجود رنگ و نور در معماري و نقاشي گوتيك است. اين تحقيق به روش توصيفي- تحليلي بوده و با استدلال استقرايي و روش كتابخانه اي به جمع آوري اطلاعات پرداخته شده است. نتايج تحقيق نشان مي دهد كه معماري و نقاشي دوره گوتيك با مفاهيم مذهبي سعي دارد تا حضور خداوند را لابلاي فضاهاي مرموز با تركيبي از نورها و رنگ‌ها در صورت متجلي سازد.