رويكرد عاشقانه (شاعرانه) به داستان حضرت موسي در آثار عرفاني قرن پنجم تا هفتم هجري

داستان و شخصيّت پيامبران الهي، براساس نصّ صريح قرآن و روايات، يكي از ويژگي‌هاي اساسي عرفان اسلامي است كه مورد توجّه عارفان در قرون مختلف بوده است. در حقيقت طرح نكات و ظرايف عشق و بيان لحظات و تجربيات عاشقانه با هدف گشودن نگاه معرفت شناختي و زيبايي‌شناسانه از رويكردهاي مهم در تاريخ تصوّف اسلامي است كه به مكتب يا رويكرد عاشقانه در عرفان شناخته شده است. اين رويكرد با ويژگي‌هاي زباني خاص خود، با بهره‌گيري از ظرفيت والاي داستان پيامبران و تجربيات عاشقانه نهفته در اين داستان‌ها به مهم‌ترين موضوعات و مفاهيم عشق پرداخته است، لذا هدف اين پژوهش، ‌شناسايي و تبيين رويكرد عاشقانه به داستان حضرت موسي در آثار عرفاني مطرح در قرن پنجم تا هفتم هجري است. دراين پژوهش مصاديق و شواهد مورد نظر در آثار عرفاني با روش توصيفي- تحليلي و رويكرد تحليل محتوا مورد بررسي قرار گرفته است. نتايج تحقيق نشان از بهره‌گيري از زبان اشارت با ويژگي‌هاي خاص آن در مقابل زبان عبارت است. بررسي شواهد و مصايق تحقيق نشان داد رويكرد عاشقانه هم از لحاظ فراواني در آثار شعري و نثر و هم از نظر فراواني در سه قرن مورد تحقيق از فراواني نسبتا يكساني برخوردار است. از نظر موضوعي نيز مكالمه خداوند با حضرت موسي و تجلّي حق بر وي بيشترين فراواني را در پرداختن شاعران و نويسندگان به خود اختصاص داده است.