شناسايي و تحليل شاخص‌هاي مؤثر بر ترجيحات حضوري شهروندان در فضاهاي عمومي شهري (مطالعه‌ي موردي: پارك دانشجو تهران)

فضاهاي شهري به عنوان عرصه ي امكان و عامليت و بستر كاركردهاي اجتماعي در شهر محسوب مي گردند. در اين معنا فضا همواره واجد بالقوگي هايي است كه مي تواند به واسطه ي حضور افراد در آن فعليت بيايد. فضاهاي عمومي ازجمله پارك ها مي توانند در مقامِ قلمروهاي فراغت، افراد را از الزام هايي كه در جريان روزمرگي وجود دارد، رها كرده يا حداقل براي مدت زمان كوتاه از جريانِ زماني غالب در زندگي بيرون بكشد. البته كه پيش نيازِ خروج از الزام هاي نام برده، نيازمند تغيير در آن منطقي است كه زندگي روزمره ي ما را پيش مي برد. در اين معنا فضاي پارك دانشجو به عنوان زمينه اي براي افراد تلقي مي گردد كه علاوه بر تفاوتِ فضايي آن، ازنظر ضرب آهنگ و جريانِ زماني نيز از ساير فضاها متفاوت است. در پژوهش پيش رو در جاي جاي متن كه سخن از فضا به ميان مي آيد، مقصود »فضا به مثابه برساخته اي اجتماعي « است؛ بدين معنا كه فضا صرفاً در معناي كالبدي آن مقصودِ پژوهش نيست؛ چراكه اگر فضا را چنين يك جانبه بفهميم، نمي توانيم حضور را به عنوان عاملي برسازنده و برهم زننده در ارتباط با فضاي موردمطالعه مفهوم پردازي و صورت بندي كنيم. پژوهشِ حاضر با بهره گيري از روش شناسي كيفي تلاش مي كند شاخص هاي مؤثر بر ترجيحاتِ حضوري افراد را در فضاي پارك دانشجو به واسطه ي مراجعه به ميدان و مصاحبه با گروه هاي حاضر در فضا شناسايي و تحليل كند. جريانِ مصاحبه هاي ميداني در حد 39 نفر به اشباع و كفايت نظري رسيد. درنهايت، پس از شناسايي 21 شاخص ازجمله ضرب آهنگ فضايي، خاصيت نگه دارندگي، آگاهي فضايي و حضور كنش مند و خاصيت ناپديداري فضا به تحليل آن ها و چگونگي تأثيرگذاري شان بر حضور افراد در پارك پرداخته شده است.