بررسي اثرگذاري سياست استفاده مجدد از ابنيه تاريخي بر بازآفريني بافت تاريخي شهر كاشان

تغيير ساختمان هاي موجود براي كاربري هاي جديد پديده اي نو نيست. براي مثال در دوره رنسانس، ساختمان هاي قديمي براي كاربري هاي جديد تغيير پيدا مي كردند و يا در دوره انقلاب فرانسه (اواخر قرن 18 ميلادي) ساختمان هاي مذهبي پس از مصادره براي كاركردهاي صنعتي و نظامي مورد استفاده قرار مي گرفتند. اگرچه در بسياري از موارد اين مداخلات بدون توجه به حفاظت ميراث تاريخي بوده اما انگيزه اقتصادي محركي براي تغيير كاربري ابنيه بوده است. به علاوه در طول چند دهه اخير در اروپاي غربي نيز استفاده مجدد و بهبود منايع موجود به عنوان مركز اقدامات بازآفريني مدنظر قرارگرفته است. اين موج جديد، حس ارتباط و تعامل بين اقدامات بازآفريني و مرمتي را ايجاد كرده و نقش ابنيه و ساختار تاريخي در بسياري از پروژه هاي بازآفريني را به طور فزاينده مهم ساخته است. در ايران نيز به تأسي از كشورهاي توسعه يافته، سياست تغيير كاربري طي چند دهه اخير رشد فزاينده اي داشته است به ويژه در كاشان طي سال هاي اخير اين سياست به وفور يافت مي شود. هدف از اين پژوهش سنجش اثرات تغيير كاربري بناها به اقامتگاه هاي سنتي بر بازآفريني كالبدي است كه در آن 5 معيار جهت تجزيه و تحليل انتخاب شده است. روش اين پژوهش، توصيفي تحليلي و پيمايشي ميداني است كه پس از مطالعه منابع كتابخانه اي و گردآوري مباني نظري پشتيبان، با استفاده از ابزارهاي پرسشنامه، مصاحبه عميق و مشاهده ميداني، داده ها جمع آوري شده و تجزيه و تحليل آن ها انجام گرفته است. يافته هاي اين پژوهش نشان مي دهد كه به طور كلي تغيير كاربري ابنيه تاريخي بر بازآفريني كالبدي بافت تاريخي شهر كاشان اثر مثبت گذارده است. افزايش مرمت ابنيه تاريخي، افزايش نوسازي و بهسازي بافت، بهبود سيما و منظر محدوده تاريخي كاشان و كاهش آلودگي هاي محيطي و توجه به ارزش هاي تاريخي و فرهنگي و كوشش براي حفاظت بيشتر از آن ها از جمله اثرات مثبت ايجاد اقامتگاه هاي سنتي بر بافت پيراموني خود هستند.