مديريت حوزه آبخيز از طريق بهينه‌سازي كاربري اراضي با استفاده از رويكردهاي بهينه‌سازي رياضي و مكاني

امروزه دخالت هاي انسان در منابع طبيعي سبب از بين رفتن اين منابع و منجر به وقوع سيلاب هاي مخرب، فرسايش خاك و آسيب هاي گوناگون زيست محيطي، اقتصادي و اجتماعي شده است. همچنين رشد روزافزون جمعيت و تغيير اقليم باعث تشديد اين تخريب ها شده و در نتيجه انجام مديريت و برنامه ريزي از طريق بهينه سازي كاربري اراضي براي استفاده صحيح، حفظ، و احياء اين منابع امري ضروري است. هدف از اين مطالعه اين است كه با استفاده از تلفيق رويكردهاي بهينه سازي برنامه ريزي آرماني فازي و تخصيص چند هدفه اراضي مدلي براي بهره برداري بهينه در حوزه آبخيز چلگرد توسعه داده شود. مدل ارائه شده مبتني بر تعيين مساحت بهينه در كاربري هاي اراضي مختلف و همچنين موقعيت مكاني بهينه آنها مي باشد. در اين تحقيق يك مدل فازي ارائه شده است. در اين مدل حداقل سازي مقدار فرسايش خاك و حداكثرسازي مقدار سود به ترتيب در اولويت مي باشند. به علاوه محدوديت هاي مدل فوق منابع توليد شامل آب و زمين و همچنين مسائل اقتصادي و اجتماعي هستند. نتايج به دست آمده نشان مي دهد كه روش ارائه شده روشي كارآمد در بهينه سازي كاربري اراضي و توسعه پايدار منطقه بوده و مي تواند موجب افزايش سود تا 37 % و كاهش فرسايش تا 2/4 % شود.